Όπως σε όλα τα μέρη, οι άνθρωποι είναι σπάνιοι. Όμως είναι περισσότεροι από ό,τι νομίζουμε. Είναι πάντα μόνοι βέβαια. Μόνοι μέσα στο πλήθος. Έτσι και στα κατεχόμενα. Εκεί που νιώθεις τη μοναξιά της κατοχής πάντα βρίσκεις έναν άνθρωπο να σε βοηθήσει. Και ενώ στις ελεύθερες περιοχές κυριαρχεί μια φυσιολογική αδιαφορία, στα κατεχόμενα όλοι προσέχουν τι κάνεις. Όχι όλοι για τον ίδιο σκοπό βέβαια. Πάντως όλοι σε βλέπουν ακόμα κι αν δε σε κοιτάζουν. Και αυτή η προσοχή μοιάζει και με προσευχή. Όλα αλλάζουν και όλοι θέλουν να τα αλλάξουν. Εκεί η αλλαγή είναι μια καθημερινότητα. Κάθε κίνηση δημιουργεί ένα κίνημα. Και όλοι οι δικοί μας νιώθουν ότι επιτέλους άρχισε να φυσάει ένας αγέρας που περίμεναν τόσα χρόνια. Για τούτον τον αγέρα αντιστάθηκαν τόσα χρόνια πάνω στη γη τους. Οι εγκλωβισμένοι είναι όπως όλοι μας, έχουν και αυτοί τους φόβους τους και τις φοβίες τους όμως δεν το βάζουν κάτω. Ακόμα και με αυτές τις συνθήκες κατορθώνουν κάθε μέρα να σπρώχνουν το βράχο της κατοχής άσχετα αν ξέρουν ότι θα πέσει και πάλι με τη νύχτα. Τόσα χρόνια μόνοι όπως όλοι μας μα απομονωμένοι όπως λίγοι, έμαθαν να μην περιμένουν τίποτα από τους άλλους. Ό,τι μπορούν το κάνουν μόνοι τους. Και οι περισσότεροι δε φοβούνται πια το φόβο διότι τους κάνει παρέα εδώ και χρόνια. Υπάρχει μέσα τους μια αυθεντική λεβεντιά που θα έπρεπε να ήταν ένα παράδειγμα για όλους μας ειδικά σε κρίσιμες στιγμές. Όμως δεν το ξέρουμε γιατί δεν τους είδαμε. Δε φαίνονται από τις ελεύθερες περιοχές. Μπορεί η Κύπρος μας να είναι μια και μοναδική όμως οι πολίτες της είναι πολλοί. Πόσοι από εμάς σκύβουν το κεφάλι για να μην τους δουν, για να ζήσουν μια εξαγορασμένη ζωή κοιτάζοντας μόνο τα προσωπικά τους προβλήματα. Πόσοι από εμάς κοιτάζουν πραγματικά την αγνοούμενη ζωή τους, την εγκλωβισμένη ζωή τους και την προσφυγική τους ζωή; Μόνο στα κατεχόμενα νιώθεις πραγματικά τι σημαίνει αγνοούμενος, τι σημαίνει εγκλωβισμένος και τι σημαίνει πρόσφυγας! Όλα σημαίνουν το ίδιο: είσαι Κύπριος και δεν το ξεχνάς!