Ανάμεσα στις παλιές πέτρες

όπως έλεγαν οι ντόπιοι

διάβαζε τα κρυφά οικόσημα

για να βρει τα ίχνη των δικών του

την ώρα που όλοι οι άλλοι

είχαν παρατήσει τα πάντα

για να ζήσουν, να επιβιώσουν

μέσα στην άτιμη σκλαβιά.

Δεν υπήρχαν πια ασπίδες

μόνο σπασμένα σπαθιά

και θυμήθηκε τους μαθητές του

δεν δάκρυσε όμως

γιατί ήξερε ότι θα ήταν

μαζί του και πάλι

ήταν θέμα χρόνου

κι ο χρόνος ήταν μαζί τους.