Μια εικόνα με την ακαταμάχητη αμεσότητά της κατορθώνει αυτό που χιλιάδες λέξεις πολιτικές και διπλωματικές δεν μπόρεσαν. Έτσι και το τελευταίο διαχωριστικό τείχος μας προειδοποιεί. Η μόνη πραγματική διαφορά της Κύπρου είναι η πράσινη γραμμή. Δεν είναι ούτε η τεχνητή διαφοροποίηση μιας αποικιοκρατίας μεταξύ λινοβάμβακους και άλλους. Δεν είναι ούτε τα αποτελέσματα της διχαστικής πολιτικής των ξένων αξιωματούχων. Δεν είναι ούτε οι λεγόμενες συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου που επέβαλαν ένα σχισματικό σύνταγμα. Όλα αυτά δεν είναι παρά πολιτικές μανούβρες που δεν έχουν το βάθος της ουσίας. Διότι η ουσία είναι μια: η ύπαρξη μιας κατεχόμενης γης. Και όλα τα σχέδια που προσπαθούν όχι να σβήσουν την πράσινη γραμμή αλλά απλώς να τη μετακινήσουν για να φαίνεται λιγότερο, δεν αλλάζουν τίποτα. Η ιστορία δε γράφεται με σχέδια και γραμμές μα με ανθρώπους και λαούς. Όσο θα υπάρχει η πράσινη γραμμή όπου και να περνά, η γη μας θα είναι μια πληγή. Ο κατοχικός στρατός θα παραμείνει δήθεν για να προστατεύει ένα πληθυσμό από ένα άλλο και για να μην χαθεί η έννοια του εποικισμού, η έννοια του εγκλήματος εναντίον της ανθρωπότητας. Η πράσινη γραμμή είναι η αρχή της υλοποίησης του «διαίρει και βασίλευε». Πολλοί από εμάς ξεχνούν την ύπαρξή της, όμως μια απλή εικόνα αρκεί για να μας θυμίσει τι δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Διαχρονικά οι εικόνες πάντα μας έδειξαν το σωστό δρόμο σε κάθε αγώνα. Και τώρα πρέπει να κρατήσουμε αυτή την εικόνα στο μυαλό μας για να μην μας επηρεάσουν τα λόγια και τα γραπτά που νομιμοποιούν την ύπαρξη της πράσινης γραμμής. Τα σχέδια παραμένουν χαρτιά ακόμα και όταν καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ενώ ο τόπος μας για τον οποίο το πράσινο δε σημαίνει νεκρό, είναι η γη μας ακόμα και αν μας πληγώνει. Μόνον ο κυπριακός λαός έχει το δικαίωμα να επιλέξει το μέλλον του, το ευρωπαϊκό του μέλλον γιατί πάνω στο στήθος του χάραξαν την πράσινη γραμμή.