– Καλημέρα. Έβλεπα από την βιτρίνα σας, εκείνη την μαύρη κιθάρα που έχετε. Πόσο κοστίζει; Το έχω όνειρο να μάθω κιθάρα και με το που την είδα, μου ξύπνησε πάλι το “θέλω”, από τον λήθαργο! Φαντάζομαι ότι μπορεί να είναι ακριβή.

– Αν είναι να παράγετε έργο, σας τη δίνω με χαρά, αν είναι απλώς για να παίξετε, είναι πολύ ακριβή για σας. Εδώ δεν υπάρχουν όνειρα, μόνο οράματα… Για τα όνειρα, να πάτε στο μαγαζί της κοινωνίας…

– Μα δεν είναι έργο, το να παράγω το όνειρό μου; Το μαγαζί που λέτε, είναι στον ίδιο δρόμο; Πιο κάτω από εδώ; Μιλάτε περίεργα! Μήπως εκεί την βρώ καλύτερη τιμή;

– Αυτά τα μαγαζιά είναι πάντα πιο κάτω. Εδώ μιλάμε μόνο παράξενα. Περίεργους μας βρίσκουν μόνο τα άτομα. Νόμιζα ότι είστε άνθρωπος. Έτσι μου είχε πει ο Διογένης. Αλλά μάλλον έγινε κάποιο λάθος. Κυρία μου, το μαγαζί που θέλετε, φαίνεται από εδώ.

Της δείχνει ένα υπερκατάστημα…
– Μου αρέσει ο τρόπος σας νεαρέ μου, γι ‘αυτό θα αγοράσω εκείνο το λευκό piano στο βάθος. Δεν έχω πιστωτική όμως και θα πληρώσω με μετρητά αν δεν σας πειράζει. Είναι κουρδισμένο; Αν όχι, θα μου το κουρδίσει ο Διογένης όταν έρθει σπίτι μου για μάθημα. Ευτυχώς είναι μακρινός συγγενής μου και μου παίρνει λίγα χρήματα. Μου μαθαίνει την διαφορά των κυνικών φιλοσόφων από τους σκυλοφιλόσοφους..

– Χαίρομαι για την επιλογή σας, κυρία μου. Το λευκό πιάνο σας είναι ήδη κουρδισμένο. Ο Διογένης πέρασε ήδη από εδώ. Και ξέρετε δεν παίρνει ποτέ χρήματα για τον εαυτό του. Μάλλον τα δίνει σε άστεγους που δεν θέλουν να κλέψουν την ανθρωπότητα με την ιδιοκτησία τους.

– Ναι ακριβώς, διότι μόνο οι άστεγοι, δεν του κρύβουν με την ιδιοκτησία τους (στέγη), τον ήλιο του… Διότι οι άστεγοι, δεν θεωρούν ιδιοκτησία τους, ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό! Γι’ αυτό δίνει σε άστεγους, τα χρήματα του, ο Διογένης. Άστεγα χρήματα, σε άστεγους ανθρώπους..

– Πείτε μου τι θα παίξετε στο πιάνο σας. Θα είστε μόνη ή θα έχετε τραγουδίστρια; Ρωτάω διότι έχω καιρό ν’ ακούσω ζωντανά lieder. Τώρα κανείς δεν τα προσέχει εδώ. Εσείς;

– Θα αυτοσχεδιάσω να σας πω την αλήθεια. Θα είναι και η αδερφή μου η δίδυμη μαζί, ώστε να αλλάζουμε θέσεις, χωρίς να φαίνεται! Πότε θα παίρνω εγώ την μορφή της μουσικής και πότε της ποίησης.. Φυσικά και θα είναι ποιητική η βραδιά, με ρομαντικές διαθέσεις.. Όχι γιατί η ποίηση έχει ανάγκη να ντυθεί με μουσική, αλλά γιατί η μουσική ντρέπεται να είναι γυμνή κάποιες στιγμές, ενώ υπάρχουν τόσο υπέροχα ποιητικά υφάσματα γύρω της…