Συζήτηση μέσα σε ανελκυστήρα…
– Μπορείτε σας παρακαλώ να πατήσετε το κουμπί; Θα το πατούσα εγώ, αλλά να ξέρετε, μου αρέσει να με εξυπηρετούν, νιώθω οικεία! Στον 7ο πάω.
– Αυτός ο ανελκυστήρας πάει μόνο στο υπόγειο. Είναι ρώσικης κατασκευής από την εποχή του Φιοδόρ… Αν θέλετε να πάτε στον 7ο, υπάρχει σκάλα της εποχής του Ιακώβου.
– Στο υπόγειο; Χμ! Εντάξει δεν με πειράζει καθόλου. Άλλωστε είναι ευκαιρία, να βρω και κάτι επιθυμίες μου, που έχω παρατήσει εκεί χρόνια τώρα.. Όσο αφορά τον Φιοδόρ Ντοστογιέφσκι, είναι από τους καλούς “φίλους” μου. Έρχεται συχνά στον ύπνο μου και με ακολουθεί στον ξύπνιο! Μήπως είναι και δικός σας φίλος; Θα είναι σπουδαίο να έχουμε κοινούς φίλους.. Ίσως κάνουμε κάποια στιγμή και ένα “υπόγειο” party..

Στο υπόγειο

– Έρχεται στον ύπνο σας όταν είναι λευκές οι νύχτες ή όταν σκέφτεστε τη Δίκη; Δεν ξέρω αν το υπόγειο είναι ο σωστός χώρος, θα προτιμούσα το κάστρο. Αν θέλετε μπορώ να ρωτήσω τον Ιωσήφ αν είναι ελεύθερο τώρα. Είναι και αυτός φίλος μου.
– Περίεργα δεν είναι εδώ μέσα; Δεν έχω ξαναδεί παρόμοιο υπόγειο. Ο Φιοδόρ, έρχεται στον ύπνο μου, όταν βλέπω εφιάλτες για την αδικία! Γιατί ο Ιωσήφ συλλαμβάνεται χωρίς λόγο; Τόση ώρα μιλάμε και δεν σας έχω ρωτήσει το όνομά σας. Πως σας λένε; Ξέρετε, με θυμώνει η αδικία! Με τρελαίνει! Μπαίνει σαν σκουλήκι στο μήλο – μυαλό μου και το σιγοτρώει..
– Σε αυτό το υπόγειο έχει μόνο σελίδες που έχει ξεχάσει η κοινωνία. Κι αν ο Ιωσήφ συλλαμβάνεται είναι διότι δεν υπήρχε λόγος. Πώς αλλιώς να μπει στο παράλογο και να συναντήσει τον Αλβέρτο; Γιατί σας τρελαίνει η αδικία; Υπάρχει μόνο με την κοινωνία… Το σκουλήκι έχει και αυτό το δικαίωμα να ζήσει, ενώ το ασπόνδυλο άτομο που πετά το μήλο δεν είναι άδικο; Είμαι ο άγνωστος του κειμένου. Εσείς;
– Ο γνωστός του αντικειμένου! Του αντικειμένου αυτού, που θα σας κάνω δώρο για την γνωριμία μας. Δεν είναι τίποτα παράξενο ή ακριβό. Είναι απλά ανεκτίμητο! Ένα κλειδί. Και πιστέψτε με δεν είναι νεκρό! Είναι ολοζώντανο και εσείς τώρα είστε η πόρτα του.. Θα είναι σπουδαίο αν πνιγούμε εδώ μέσα, από τις σελίδες που έχει ξεχάσει η κοινωνία.
– Όχι, το σπουδαίο γνωστέ μου φίλε, είναι να πάμε στο κάστρο εκεί που μας περιμένουν οι άνθρωποι του παρελθόντος για να μας πουν αν αξίζουμε τη θυσία τους ή αν απλώς παίζουμε με τις λέξεις γιατί συναντήσατε ένα κλειδαρά, ο οποίος δεν ξέρει για την Υψηλή Πύλη και νομίζει ότι δεν άρχισε εδώ και αιώνες το παίγνιο της βαρβαρότητας.
– Εντάξει σας έχω εμπιστοσύνη, μα θα μου γιατρέψετε την καστροφοβία που έχω από μικρός;
– Δεν ασχολούμαστε με φοβίες στην ανθρωπότητα.