Ένας άνθρωπος στην άκρη της γης, στο Καστελλόριζο.

Αλέξανδρος: Ασβεστόπετρα ή γρανίτη, ποιο από τα δύο θα πληγώσω με τα διαμάντια της Τήνου; Δεν ξέρω…Γιατί να πληγωθεί η πέτρα; Για να γίνει το εφήμερο, αιώνιο, στο τέλος της ημέρας; Και ποιος θα το δει, εδώ στην άκρη της γης; Δεν είναι καλύτερο να πληγώσω τον ίδιο μου τον εαυτό; Έτσι το έργο θα φθαρεί με μένα… Κοιτάζει το έργο του στον τοίχο Κι ο χρόνος έβαλε το χέρι του σε αυτό. Δεν το έσβησε όμως. Αντέχει ακόμα και την παραλλαγή. Ενώ οι πέτρες παραμένουν αναλλοίωτες. Είναι και αυτές σαν τους ακίνητους ανθρώπους μόνο που ξέχασαν να ζήσουν. Κι εδώ, ένας πέτρινος άνθρωπος αναζητεί από τις πέτρες ν’ αγγίξουν τους ανθρώπους που με ξέχασαν. Τώρα καταλαβαίνω καλύτερα το μύθο του Φιλοκτήτη. Μόνο που δεν ήξερα για την ίδια μου την πληγή. Κι αν είμαι εδώ είναι γιατί το θέλησα πραγματικά ή γιατί δεν με θέλησαν τα άτομα της κοινωνίας; Μα πως περιμένουν το θάνατο μου για να με ρίξουν με μια πέτρα στη θάλασσα. Αυτός είναι ο ρόλος μου; Όχι, δεν μπορεί να είναι τόσο άδικο το μέλλον. Κι αν είναι; Σιωπή. Κάποιος πρέπει να το αλλάξει…Κι αν δεν προφτάσει ο δάσκαλος; Να τελειώσω τη ζωή μου;