Μαθητής : Γιατί δεν βλέπω τα μονοπάτια των δασκάλων;
Δάσκαλος : Διότι κοιτάζεις μόνο τους ζωντανούς.
Μαθητής : Μα οι νεκροί δεν μιλούν.
Δάσκαλος : Σωστά!
Μαθητής : Τότε δεν καταλαβαίνω.
Δάσκαλος : Υπάρχουν τα βιβλία.
Μαθητής : Πρέπει να διαβάσω τους νεκρούς.
Δάσκαλος : Κι εκείνους που πέθαναν δύο φορές.
Μαθητής : Εκεί βρίσκονται τα μονοπάτια.
Δάσκαλος : Εκεί βρίσκεται το δάσος.
Μαθητής : Το δάσος;
Δάσκαλος : Το δάσος των ακίνητων ανθρώπων.
Μαθητής : Οι άνθρωποι – δέντρα.
Δάσκαλος : Οι άνθρωποι – βιβλία. Όλη η ζωή τους είναι το έργο τους και τίποτα άλλο.
Μαθητής : Τα δέντρα και το βιβλίο είναι το ίδιο υλικό.
Δάσκαλος : Η μνήμη του μέλλοντος.
Μαθητής : Τόσο χρόνια κανείς…
Δάσκαλος : Πριν δεν ζούσες. Δε έχει πια σημασία.
Μαθητής : Μόνο που…
Δάσκαλος : Μην περιμένεις άλλο.
Μαθητής : Περίμενα;
Δάσκαλος : Έξω από το δάσος
Μαθητής : Κι αν χαθώ;
Δάσκαλος : Για να με βρεις πρέπει να χαθείς.
Μαθητής : Θα με περιμένετε;
Δάσκαλος : Θα είμαι σε κάθε διασταύρωση.
Μαθητής : Μόνο εκεί;
Δάσκαλος : Αλλού θα είσαι εσύ.
Μαθητής : Δεν ξέρω τι να πω.
Δάσκαλος : Η σιωπή έχει τα καλά της.
Μαθητής : Κι αν δεν καταλαβαίνω ακριβώς τη διδασκαλία σας;
Δάσκαλος : Τουλάχιστον προσπαθείς, αυτό έχει σημασία.
Μαθητής : Προσπαθώ δάσκαλε, προσπαθώ.
Δάσκαλος : Το έργο γίνεται όταν δεν προσπαθείς πια.
Μαθητής : Και τι θα κάνω τότε.
Δάσκαλος : Θα βοηθάς τους άλλους.
Μαθητής : Θα τα καταφέρω.
Δάσκαλος : Όχι.
Μαθητής : Μα πώς είναι δυνατόν;
Δάσκαλος : Διότι θα βοηθάς εκείνους που μπορούν.
Μαθητής : Θα βοηθάω να βοηθούν.
Δάσκαλος : Διότι ξέρεις ότι δεν ξέρεις.
Μαθητής : Τώρα θέλω να χαθώ.
Δάσκαλος : Χάνεσαι ήδη γι’ αυτό αρχίζεις και με βρίσκεις.