Το θέαμα ήταν έτοιμο.
Η βεντάλια ήταν ανοιχτή σαν να περίμενε
από την αρχή της ημέρας
τον ερχομό του ήλιου.
Και αυτός αργούσε να φτάσει
γιατί έπρεπε να βοηθήσει
και άλλα άστρα
να ζήσουν με το φως του.
Είχε είδη λάμψει δύο φορές
αλλά έπρεπε να γίνει και η τρίτη
για να μοιραστεί η χαρά του θαύματος.
Ήταν από την άλλη πλευρά
για να μη χάσει ούτε στιγμή
ούτε να χαθεί στάλα φωτός.
Χωρίς να αλλάξει γωνιά
άρχισε η πάλη με την ανάγκη
για να φανεί η μεταμόρφωση
του πόθου σε πάθος.
Ο ήλιος μεγάλωσε
μέχρι να φτάσει στα άκρα
και τότε το φως ξεχείλισε
για να φωτίσει τα πάντα
και ειδικά τη βεντάλια
που έλαμψε
με τις σταγόνες του φωτός του.