Μαθήτρια: Δάσκαλε, θα ήθελα να ακούσω τη μουσική σας με πιάνο.

Δάσκαλος: Μα η σύνθεση είναι για πιάνο.

Μαθήτρια: Το ξέρω. Απλώς θα το ήθελα ζωντανό.

Δάσκαλος: Νεκρές παρτιτούρες για ζωντανή μουσική.

Μαθήτρια: Δεν ήθελα να πω αυτό… Σίγουρα καταλάβατε.

Δάσκαλος: Σωστά. Μόνο που δεν αλλάζει την αλήθεια.

Μαθήτρια: Και ποια είναι;

Δάσκαλος: Η ανάγκη.

Μαθήτρια: Η ανάγκη της γραφής;

Δάσκαλος: Αν δεν υπάρχει ανάγκη γιατί να υπάρχει γραφή.

Μαθήτρια: Για την έκφραση…

Δάσκαλος: Γράφουμε για να εκφράσουμε τους άλλους που δεν μπορούν να μιλήσουν πια.

Μαθήτρια: Οι δάσκαλοι;

Δάσκαλος: Αλλιώς δε θα είχαμε νόημα ούτε αιτία ύπαρξης.

Μαθήτρια: Μιλάτε για τις γενοκτονίες;

Δάσκαλος: Et nunc et semper.

Μαθήτρια: Δεν καταλαβαίνω λατινικά. Αναφορά στο έργο;

Δάσκαλος: Μόνο αυτό.

Μαθήτρια: Η αιωνιότητα και μια μέρα…

Δάσκαλος: Δεν έχουμε άλλο περιθώριο. Είναι θέμα χρόνου.

Μαθήτρια: Μπορώ να βοηθήσω;

Δάσκαλος: Πρέπει να μάθουν και τα παιδιά σου.

Μαθήτρια: Στο σχολείο;

Δάσκαλος: Αν κοιτάς μόνο την ύλη δε θα μάθουν την αλήθεια.

Μαθήτρια: Την αλήθεια για την γενοκτονία;

Δάσκαλος: Είμαι η νεκρή παρτιτούρα.

Μαθήτρια: Κι είμαι η ζωντανή μουσική.

Δάσκαλος: Αυτό είναι το πλαίσιο.

Μαθήτρια: Μπορώ να τραγουδήσω λοιπόν.

Δάσκαλος: Αυτός είναι ο στόχος.

Μαθήτρια: Θα μου γράψετε ένα lied ;

Δάσκαλος: Γι’ αυτό το λόγο σε βάζω ν’ ακούς πιάνο.

Μαθήτρια: Α, τώρα κατάλαβα.

Δάσκαλος: Δεν είναι μόνο οι πέντε κινήσεις.

Μαθήτρια: Είναι και η σιωπή.

Δάσκαλος: Αν θέλεις θα πάμε για το σπίτι…

Μαθήτρια: Της Άννας;

Δάσκαλος: Και για το ημερολόγιο…

Μαθήτρια: Μια μέρα και μια αιωνιότητα…