Το Λυγερείο αφορά τις χάρες και τις χαρές. Γιατί είναι σημαντικό να το διευκρινίσουμε αυτό το πλαίσιο. Πολύ συχνά θα θέλαμε ο κόσμος να είναι διαφορετικός. Και λέμε «μακάρι να ήταν διαφορετικός». Αυτό εδώ είναι μια παθητική προσέγγιση της ιστορίας του κόσμου. Θα θέλαμε επίσης ο κόσμος μας να είναι χαρούμενος. Και αυτό το λέμε μέσα σε ένα πλαίσιο της ελπίδας, «μακάρι ο κόσμος να ήταν χαρούμενος». Εδώ ώρα υπάρχει μια άλλη προσέγγιση που είναι: για να είναι χαρούμενος ο κόσμος μήπως υπάρχουν εργαλεία. Άρα τα εργαλεία είναι να υπάρχει τουλάχιστον κάτι που παράγει χαρά. Για να παράγει κάτι χαρά πρέπει κάτι να το ενεργοποιήσει. Άρα μπορεί να έχετε ένα εργαλείο που παράγει χαρά, αλλά δεν το ενεργοποιείτε. Αλλά φανταστείτε όλοι σας στο σπίτι σας να έχετε μία συσκευή, η οποία να λειτουργεί, να παίζει κάποιον ρόλο, αλλά εσείς δεν πατάτε το κουμπί για να λειτουργήσει. Η ιδέα ποια είναι; Είναι αν μπορούμε να συνδέσουμε τη χάρη με τη χαρά άρα τις χάρες με τις χαρές. Στο ενδιάμεσο, ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο Χ, είναι το Έργο. Μια πάλι παθητική προσέγγιση είναι του τύπου ότι υπάρχει ένα έργο, δημιουργεί κάτι το οποίο μπορεί να παράγει χαρά, σαν δυνατότητα. Υπάρχει όμως και μια πιο ενεργητική προσέγγιση που είναι, γιατί να μην ζητήσω μία χάρη που θα ενεργοποιήσει το Έργο, το οποίο στο τέλος θα παράγει μια χαρά. Αν πιστεύετε ότι αυτά που σας λέω είναι καινούργια, θέλω να καταλάβετε πώς έγιναν τα θαύματα. Άμα το σκεφτείτε ορθολογικά και εξετάσετε τα θαύματα που υπάρχουν στα Ευαγγέλια Ματθαίου, Μάρκου, Λουκά και Ιωάννη, θα δείτε ότι τα θαύματα δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ανάγκη και κατά κάποιο τρόπο μια παραγγελία. Δηλαδή θα μπορούσαμε να πούμε ότι θα μπορούσαν να γίνουν ούτως ή άλλως. Όταν όμως διαβάζουμε προσεκτικά τα Ευαγγέλια, βλέπουμε ότι κάθε φορά κάποιος ζήτησε κάτι από κάποιον, ο οποίος το έκανε και στο τέλος αυτό το ονομάσαμε θαύμα. Τώρα λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε. Ποιος είναι ο ρόλος μας, όταν είμαστε μικροί, όταν είμαστε ασήμαντοι και δεν συμμετέχουμε ενεργά σε κάποιο έργο. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι να σκεφτείτε ότι ακόμα και μια γυναίκα που ακουμπάει απλώς ένα πέπλο, χωρίς να απευθύνει έναν λόγο αρχικά και αυτό μετά να επεξηγείται. Και στο τέλος να έχουμε μία θεραπεία από ένα πρόσωπο που δεν είναι καν παρόν. Το πρώτο άγγιγμα του πέπλου ανήκει στη διαδικασία του θαύματος; Γιατί, άμα ανήκει, τότε ο καθένας μας ξέρει τον ρόλο του. Σε όποιο επίπεδο κι αν είναι, μπορεί να είναι προς το τέλος, στην κατάληξη, μπορεί να είναι στην υποστήριξη, αν θέλετε την αποστολική, μπορεί να είναι στο πρώτο αίτημα. Άρα μπορείτε μετά ο καθένας να σκεφτείτε, άμα υπάρχει μία διαδικασία για το θαύμα, πόσο πιο εύκολο είναι να υπάρχει μια διαδικασία για τη χαρά. Το θέμα είναι: υπάρχει βούληση να αγγίξεις το πέπλο; Θα μου πείτε: μα δεν άγγιξε το πέπλο επειδή έτσι ήθελε, αλλά γιατί ένιωθε ότι υπήρχε μια ανάγκη πριν, άρα ας πούμε η ασθένεια. Άρα τώρα θα μου πείτε το πρώτο άγγιγμα είναι θεραπευτικής φύσης; Είναι δύσκολο γιατί ανήκει και αυτό σε αυτό το πλαίσιο, γιατί αλλιώς δεν θα είχε γίνει. Άρα προσέξτε τώρα τι λέω. Δεν λέω ότι η χάρη πρέπει αναγκαστικά να προέρχεται από μία ασθένεια, μπορεί απλώς να προέρχεται από μία ανάγκη. Άρα σαν μοτίβο θα το γράψουμε μετά και σε πίνακα έχουμε πρώτα μία ανάγκη, μετά έχουμε μία χάρη και μετά έχουμε ένα έργο και μία χαρά. Άρα θα ξεκινήσουμε σαν να είναι μια γέφυρα, βλέπετε; Και θέλω να καταλάβετε ότι οι δύο χθες, από τη μία είναι η ανάγκη κι απ’ την άλλη είναι η χαρά. Και πατάει σε δύο πυλώνες, δύο στυλοβάτες άρα είναι σα να έχετε μία τρίτοξη γέφυρα. Λέω απλώς ότι για να περάσεις από τη μία όχθη στην άλλη, όταν υπάρχει κενό, φαίνεται αδιανόητο, το να περάσεις από την ανάγκη την χαρά. Αν όμως έχεις δύο στυλοβάτες που είναι η χάρη και το έργο τότε υπάρχει μια ενεργή συμμετοχή για να δημιουργηθεί αυτή η γέφυρα. Προσοχή τώρα τι λέω: αυτή η γέφυρα, εφόσον δημιουργηθεί, αποτελεί πέρασμα και για άλλους. Άρα είναι σα να κάνουμε όχι μόνο μία επαφή, όχι μόνο μία σχέση, όχι μόνο μία σχέση αλλά έναν δεσμό. Ο οποίος απ’ τη στιγμή που ενεργοποιείται είναι μία γέφυρα χρόνου. Χάρις σε αυτόν τον δεσμό μπορούν κι άλλοι να περάσουν από αυτόν τον δεσμό για να δημιουργήσουν χαρά. Τι λέμε τώρα. Λέμε ότι η μια όχθη μπορεί να είναι, άμα θέλετε, ο παλιός κόσμος η άλλη όχθη, ο νέος κόσμος και δεν το λέω με την έννοια της Γηραιάς Ηπείρου και του Νέου Κόσμου, το λέω απλώς σε σχέση με την πράξη και πώς διαμορφώνεται το έργο. Λέω ότι άμα το συνειδητοποιήσουμε αυτό θα κάνουμε μία νέα προσέγγιση η οποία μπορεί να μας θυμίσει και μία ελληνική ταινία, κωμική μεν αλλά ουσιαστική δε, όπου έχουμε κάποιον που ουσιαστικά ζητάει όλο και περισσότερα πράγματα. Αυτό όμως δεν είναι το πλαίσιο το οποίο εξηγώ, απλώς λέω ότι άμα θες να χαροποιείς τον κόσμο ζήτα χάρες. Δεν μπορείς να ζητήσεις χαρά. Αυτοί που πιστεύουν ότι μπορούν να ζητήσουν χαρά, στην πραγματικότητα θα πάνε προς την ευτυχία και θα ζητήσουν από την τύχη να έχουν ευτυχία. Αυτοί που είναι της Ανθρωπότητας θα ζητήσουν χάρες για να δημιουργήσουν χαρές.