Οι σελίδες ήταν μια αναγέννηση της πολυφωνικής μνήμης. Δεν ήταν όλοι ίδιοι, ο καθένας είχε το ρόλο του, την παρτιτούρα του, το έργο του, αλλά αυτό είχε νόημα μόνο όταν ήταν όλοι μαζί σαν τις σελίδες ενός βιβλίου, ήταν όλοι δεμένοι για τον ίδιο σκοπό. Όλα βασιζόταν στην ιδέα του συμπληρωματικού και όχι της μίμησης. Οι μαθητές δεν ήταν δάσκαλοι και οι δάσκαλοι δεν ήταν μαθητές, αλλά όλοι τους είχαν τον ίδιο σκοπό. Αυτό επιβεβαίωναν τα δερμάτινα βιβλία. Έτσι λειτουργούσαν το παρελθόν και το μέλλον. Ενώ η μίμηση ήταν μόνο και μόνο παρόν. Οι αξίες δεν είχαν αρχές και οι αρχές δεν είχαν αξίες. Αυτό έγραφε ο κώδικας της ιπποσύνης. Ένας ολόκληρος παράλληλος κόσμος υπήρχε δίπλα από κάθε κοινωνία, για να υποστηρίξει την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Αυτό ήταν το διαχρονικό στοιχείο που μάθαινε στους μαθητές του μέσα από τις μάχες και τους αγώνες. Κάθε γνώση του είχε ένα νόημα μέσα στο χρόνο, δίχως να δίνει σημασία στο χώρο. Έμοιαζε με την πέτρα του κρυφού τάφου με τον κώδικα που συναντά τους ζωντανούς μέσα στους αιώνες. Εκείνοι είχαν σταυρούς, μόνο που χρειαζόταν να δουν το όραμα και τον ιππότη για να τους δείξει, με το σπαθί του, την αξία του. Αλλιώς πώς θα μπορούσαν να νιώσουν την πολυκυκλικότητα του χρόνου. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος λόγω της μουσικής και της σιωπής. Όμως για να διαβάσουν τους κώδικες, έπρεπε να μάθουν τη μουσική της σιωπής. Η συμβουλή και η απαίτηση του Leonardo da Vinci δεν είχε αλλάξει με τους αιώνες. Αυτός ήταν ο σκοπός της τάξης του δασκάλου. Μόνο που τώρα η επιλογή του χώρου είχε πάρει ένα άλλο νόημα. Το απέραντο γαλάζιο είχε το βάθος του χρόνου. Και το άλλο βιβλίο είχε πέντε τόμους. Το ίδιο νοητικό σχήμα είχε διασχίσει τους αιώνες. Τα ίδια σήματα και τα ίδια νοήματα. Έπρεπε να δείξει τα θεμέλια μέσα από τα βιβλία και την παράξενη γραφή, διότι δεν μπορούσε να τους δείξει τη χειρολαβή, δίχως να μάθουν για τα τέρατα και τα κτήνη. Εκείνη τη στιγμή σηκώθηκε και πήγε κοντά στη βιβλιοθήκη του για να πάρει τον άλλο κώδικα που έδειχνε την εραλδική των άλλων χρόνων. Η μελέτη των οικοσήμων είναι η κλείδα της ιστορίας της Γαλλίας, έγραφε ο Gérard de Nerval . Κάθε εραλδιστής ήξερε το βάθος αυτής της πρότασης, αλλά ήξερε επιπλέον και τις επιπτώσεις του μέσω των σταυροφοριών… Η πολυσημία ήταν το κλειδί των λέξεων και αυτό το κλειδί ήταν το μόνο που επέτρεπε την ύπαρξη της επαφής μέσα από τις γέφυρες του χρόνου. Ο δάσκαλος διάβασε μερικές σελίδες, εκείνες που περιέγραφαν τη δράση στο Καστελλόριζο… Κι όταν έκλεισε το βιβλίο του, ένα δάκρυ κύλησε πάνω στο μάγουλό του. Δεν το σκούπισε, το άφησε να πέσει πάνω στη γη για να ξέρουν οι δικοί του, όταν τους είχε μέσα του. Δεν είχε ανάγκη να χύσει το κρασί, το δάκρυ ήταν πιο πολύτιμο. Αυτό δεν ήταν η θάλασσα για τη γη. Ένα κομμάτι χρόνου που άγγιζε το χώρο. Κάθισε και πάλι κι άρχισε το νέο σύγγραμμά του.