Είμαστε στη Σαντορίνη, πιο συγκεκριμένα στον Πύργο κι έχει ενδιαφέρον άμα το σκεφτούμε και ιστορικά σε σχέση με το νησί, με την ιστορία της Ελλάδος βέβαια, αλλά και πιο τοπικά, έχει ένα διαχρονικό στοιχείο το γεγονός ότι βρισκόμαστε εδώ για ένα συνέδριο που αφορά τον άνθρωπο και τη θέση του μέσα στην Ανθρωπότητα κι όχι μόνο μέσα στην κοινωνία, μάς επιτρέπει να βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά και αποκτούν και μία παγκοσμιότητα που δεν έχει σχέση μόνο με το τοπικό στοιχείο. Άρα όταν είμαστε σε ένα χώρο τόσο ξεχωριστό, όπως λέει και ο Βασίλης Βασιλικός ότι εδώ στη Σαντορίνη κουράζει η ομορφιά, νομίζω ότι ήρθαμε ξεκούραστοι και θα το αντέξουμε κι αυτό που έχει σημασία για μας είναι ότι αυτή η ομορφιά εκπέμπει, πηγαίνει προς τα έξω, δεν είναι μόνο μέσα, εσωτερική, έχει μια εξωστρέφεια κι αυτή η εξωστρέφεια δείχνει και το παράδειγμα που πρέπει να ακολουθήσουμε σε σχέση με την Ανθρωπότητα. Δεν υπάρχει λόγος επειδή είμαστε αρχικά απομονωμένοι, αρχικά μία-μία ενότητα μέσα στις κοινωνίες της λήθης που δεν πρέπει να εκπέμπουμε νοημοσύνη και μνήμη. Άρα, εδώ, από τη Σαντορίνη, μπορούμε να δούμε ότι ακόμα κι ένα στοιχείο που έχει πληγωθεί από ένα ηφαίστειο, από έναν σεισμό, έχει παραμείνει ζωντανό, μπορεί να έχει ελλείψεις όσον αφορά το στρόγγυλο το αρχικό, αλλά τώρα βλέπουμε ότι η Σαντορίνη είναι ικανή να παράγει όχι μόνο το περίφημο κρασί που όλοι ξέρετε, αλλά να παράγει κι έναν λόγο μέσα στο κέντρο των Κυκλάδων που δεν είναι μόνο το μινωικό στοιχείο και θα έλεγα, ας πούμε, της αρχαιότητας, ακόμα και τώρα μέσα στο κέντρο της Ελλάδας, μέσα στο Αιγαίο, αυτός ο λόγος είναι σημαντικός, ξεπερνάει και τις μικρές Κυκλάδες του Ελύτη με την έννοια ότι αφορά όλο τον κόσμο. Όταν τώρα βλέπουμε όλους αυτούς τους ξένους που έχουν έρθει εδώ για να παρακολουθήσουν ένα συνέδριο που αφορά τον άνθρωπο και το κάνουν μέσα στο κέντρο του Κυκλαδικού Πολιτισμού, που έχει όλα αυτά τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν, αλλά και τα στοιχεία που εκπέμπει και αγαπά η Ανθρωπότητα, καταλαβαίνουμε ότι είναι μια διαφορά που κάνει τη διαφορά κι εμείς, αυτό που δεν θέλαμε από τη δικιά μας την πλευρά είναι ν’ αποδείξουμε ότι το σημαντικό δεν είναι να είσαι καλύτερος, είναι να είσαι καλός και αυτή η καλοσύνη είναι κάτι που αποτελεί μια προστιθέμενη αξία για την Ανθρωπότητα στη μάχη που δίνει εναντίον της βαρβαρότητας, δεν αρκεί να είσαι απ’ τους πρώτους, αν είναι οι χειρότεροι, δεν αρκεί να είσαι ουδέτερος για να είσαι καλός, θα πρέπει να νιώθεις ότι άμα δεν κάνεις καλό, κάτι λείπει, άμα δεν παράγεις φως, τότε είναι ότι συμβάλλεις στο σκοτάδι. Κι εδώ από φως, δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος που να έχει πρόβλημα στη Σαντορίνη. Άρα όταν βλέπουμε τη φύση πώς δένει με την αρχιτεκτονική, όταν βλέπουμε αυτό το φως πώς δένει με τον ουρανό και με τη θάλασσα σε αυτή την περιοχή που θα μπορούσε να ήταν απλώς σεισμογενής, αλλά είναι και ηφαιστειακή, υπάρχει μια παραγωγή ζωής, εκεί που άλλοι θα έβλεπαν μόνο καταστροφή. Άρα όταν το βλέπουμε με αυτό τον τρόπο, καταλαβαίνουμε ότι ακόμα και μέσα στις κοινωνίες της λήθης, μπορεί να παραχθεί ένας κώδικας μνήμης και νοημοσύνης, ο οποίος είναι ικανός να τις διαπεράσει, να διασχίσει, να διαφωτίσει και να πάει ν’ αγγίξει κάθε ψυχή που το έχει ανάγκη χωρίς να νιώθει αυτή ότι είναι μόνη της κι απομονωμένη, αλλά να καταλαβαίνει ότι μπαίνει σ’ ένα δίκτυο φωτός, ένα δίκτυο που είναι πιο προσβάσιμο από το μονοπάτι κι έτσι αυτές οι ψυχές αλληλοσυνδέονται, καταλαβαίνουν ότι έχουν τις ίδιες ανάγκες και μπορούν να παράγουν ένα κοινό έργο και τότε καταλαβαίνουν ότι δεν έχει σημασία η ποσότητα, αλλά μόνο η ποιότητα κι αυτό φτάνει για να ζήσουν την έννοια του δεσμού πέρα από την επαφή και τη σχέση έτσι ώστε αυτό το έργο να είναι διαχρονικό και αυτά τα εφήμερα όντα που υπάρχουν παντού να μπορούν να παράγουν ένα έργο, το οποίο να είναι διαχρονικό και να αφήνει ένα ίχνος ουσίας στην Ανθρωπότητα.