Το βάρος της ανθρώπινης ασπίδας

ήταν αδιανόητο δίχως το δέντρο

και τον πολυχρωματικό του κορμό.

Το είχε ο χρόνος κατεργαστεί

μέσα στους αιώνες

για να προστατέψει τους αδύναμους.

Ο περιπλανώμενος ιππότης δεν είχε

ποτέ μετακινηθεί για να θαυμάσει

τη ζωή των καλών ανθρώπων.

Είχε γνωρίσει τους Ιωαννίτες

κι είχε αγγίξει την παλαιά τους γνώση

κι ακόμη παρέμενε ακίνητος.

Διότι πρόσμενε τους άλλους

για να επιχειρήσει την αποστολή του

την πιο σημαντική απ’ όλες.

Το ανθρώπινο δέντρο του χρόνου

δεν έπαυε να δημιουργεί άνθη

για να κάνει τον κόσμο ομορφότερο.

Ήξερε πως μόνον η ομορφιά

θα μπορούσε να σώσει τον κόσμο

και στο εξής ήξερε πώς.