«Κι αν οι θεραπευτές, δεν είχανε ράσα και μουλάρια

και οι γιατροί δεν είχανε τετράγωνα καπέλα

και φαρδιά φορέματα τεσσάρων όψεων,

ποτέ δεν θα είχαν εξαπατήσει τον κόσμο,

που δεν μπορούσε ν’ αντισταθεί σε τούτη την τόσο αυθεντική επίδειξη.

Εάν είχανε την πραγματική δικαιοσύνη

και αν οι θεραπευτές κατείχαν την αληθινή τέχνη να θεραπεύουν,

δεν θα χρειάζονταν τετράγωνα καπέλα.

Το μεγαλείο αυτών των επιστημών θα ήταν επαρκώς σεβαστό αφ’ εαυτού του.

Όμως, μην κατέχοντας παρά μόνο φανταστικές επιστήμες

πρέπει να λαμβάνουν αυτούς τους κενούς τίτλους,

που χτυπούν τη φαντασία, με την οποία έχουν αλισβερίσι.

Εν αντιθέσει με ό,τι θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε

δεν βρισκόμαστε στην ανάγνωση

της πρώτης σκηνής της τρίτης πράξης

του έργου του Μολιέρου, του λογοκριμένου.

Δεν πρόκειται διόλου για κουβέντες του Dom Juan

που δεν θα αμελούσαμε να αναγνωρίσουμε

ως ακραίες και παθολογικές

κατά τους γιατρούς και τους θεραπευτές.

Όχι, όχι, απλώς

διατρέχουμε τις αφηγήσεις του Πασκάλ

που δεν άντεχε αυτά τα βλακώδη φαινόμενα

απέναντι σε έναν λαό αφελέστατο

χωρίς να επαναστατεί μπροστά στην υποκρισία.

Θα ήτανε λοιπόν φρονιμότερο, αστοί,

να ξανακάνετε τους υπολογισμούς σας ως προς τους συμμάχους

τους οποίους είστε πεπεισμένοι πως έχετε

για να κατηγορήσετε και να καταδικάσετε τον δάσκαλο

ενός Sganarelle που δεν αξίζει λιγότερο

από τα φτερά σας και την υπεροψία σας

μέσα σε μια κοινωνία σαθρή ως το κόκαλο.