Ο Efimov ετοιμαζόταν

εδώ και πολλές ημέρες

για να λάβει επιτέλους μέρος

στη μοιραία συναυλία.

Συναισθανότανε πολύ καλά

πως επρόκειτο για ένα τέλος

μα όφειλε

να το ζήσει ολοκληρωτικά.

Και τα δεκαπέντε ρούβλια

γίνανε μια εμμονή,

ένας αυτοσκοπός

ως εάν η ζωή του εξαρτιότανε απ’ αυτά.

Μέσα στη σύγχυση,

επιτέθηκε στη Netotchka

και δεν ήτανε παρά μόνον ο φάκελος

του φίλου του Β…

που την έσωσε για μια στιγμή

μα για μια στιγμή μόνον.

Ενώ εκείνος βυθιζόταν

δίχως να μπορεί να επανέλθει

μέσα στο καταστροφικό πεπρωμένο του.