Στην πόλη Aigues-Mortes
τα χρώματα των βιτρώ ήτανε ζωντανά
ως εάν ο χρόνος δεν είχε σταματήσει
ν’ αναγεννά τον άθλο
και τη θέληση ν’ αλλάξει τον κόσμο
χάρις στην κατάνυξη και στη γενναιότητα
στην ευγένεια και στην αγνότητα.
Η λάμψη του γυαλιού μέσα στο μολύβι
ανακαλούσε τη σύνεση και την αποφαστικότητα
μέσα σ’ ένα όμοιο αμάλγαμα
όπως ο βασιλιάς που έγινε άγιος.