Μουσικός: Πάντα γελαστοί.

Αλέξανδρος: Τι είπε ο μουσικός;

Ευτύχης: Θα είμαστε πάντα γελαστοί.

Άννα: Και τι σημαίνει αυτό;

Ευτύχης: Το γέλιο είναι η αντίσταση του ανθρώπου.

Φιορέλα: Αφού είμαστε πάντα γελασμένοι.

Γιάννης: Δεν έχει σημασία!

Μανώλης: Πως δεν έχει σημασία;

Ερμής: Όταν σε βασανίζουν κι εσύ γελάς, καταρρέει το σύστημα.

Άννα: Πρέπει να είσαι πολύ μάγκας για να το κάνεις αυτό.

Ερμής: Σωστά!

Ευτύχης: Η ζωή δεν είναι ιδιοκτησία.

Γιάννης: Γι’ αυτό πληρώνουμε νοίκι.

Κλάους: Ε όχι και νοικιάρηδες!

Κωστής: Κι εγώ που ήθελα ένα σπίτι, τι είμαι;

Ευτύχης: Άλλο ένα όργανο!

Κωστής: Ε όχι ρε γαμ…

Ευτύχης: Με την κοινωνία της ανοχής, ο οίκος έχει άλλη σημασία!

Γιάννης: Έτσι είναι το πεζοδρόμιο.

Άννα: Γι’ αυτό όταν λένε ότι θα μας σπιτώσουν οι πολιτικοί μας αφήνουν στο πεζοδρόμιο.

Ευτύχης: Κι αν δεν βγεις στους δρόμους, μένεις στο κελί σου.

Γιάννης: Στη φυλακή της ευτυχίας.

Αλέξανδρος: Τη λεγόμενη κοινωνία της λήθης.

Φιορέλα: Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα.

Κλάους: Ν’ αρχίσεις από τα τραγούδια τότε!

Άννα: Ποιος προσέχει τα τραγούδια;

Κωστής: Αυτοί που παίζουν όργανο.

Ευτύχης: Κάθε τραγούδι είναι μια μάχη μεταξύ μουσικών οργάνων και οργάνων της τάξης.

Αλέξανδρος: Και ποιος είναι ο πόλεμος;

Ευτύχης: Η μνήμη παλεύει με τη λήθη.

Γιάννης: Και η ανάγκη με την τύχη.

Φιορέλα: Αυτό είναι λοιπόν!

Κωστής: Και τίποτα άλλο.

Άννα: Γι’ αυτό και υπάρχουν τα απαγορευμένα!

Φιορέλα: Μάγκες, αυτό είναι η λογοκρισία.

Γιάννης: Κάθε τραγούδι και μια αντίσταση!

Αλέξανδρος: Ο μουσικός δεν είναι τυχαίος παιδιά.

Ευτύχης: Έτσι είναι οι δάσκαλοι της σιωπής.

Κλάους: Ο σιωπηλός δίνει αγώνα.

Άννα: Και εμείς νομίζαμε ότι απλώς έπαιζε.

Ακούμε το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας.

Η σιωπή του μουσικού.

Μονόλογος:

Δέκα τραγούδια λαϊκά

από τα σπλάχνα μας

για να μπορέσει η κοινωνία

να τ’ απαγορεύσει πιο εύκολα

τα βάλαμε μαζί

με τα χέρια μας ανοιχτά

για να δείξουν στα παιδιά

τις ρίζες μας βαθιά

δίχως να κόψουν τα κλαδιά

για να μάθουν τη σκλαβιά

και την ελευθερία μας

μέσα από τη σιωπή μας

όταν μας βάζουν να καρφώσουμε

το δικό μας άνθρωπο

και να δουν την κλοπή

της ιδιοκτησίας και το λάθος

της απανθρωπιάς.

Δέκα δάχτυλα.

Δύο γροθιές.

Ένα πνεύμα.