Στο ίδιο σκηνικό χωρισμένο στα δύο για να βλέπουμε παράλληλες σκηνές. Το αριστερό μέρος παριστάνει το δωμάτιο του μουσικού όπου είναι μόνος. Η ένωση γίνεται μέσω μιας πόρτας στο μέσο της σκηνής. Όλα τα παιδιά είναι καθισμένα στις καρέκλες διάσπαρτα όμως. Ο μουσικός παίζει Τα παραπονεμένα λόγια. Από την άλλη, ένα παιδί σηκώνεται ξαφνικά.

Ευτύχης: Φτάνει πια!

Άννα: Τι έγινε;

Ευτύχης: Καθόμαστε όλοι στις καρέκλες μας, λες και είμαστε όργανα…

Ερμής: Γιατί το λες αυτό; Εμείς τους ξεφύγαμε…

Ευτύχης: Για να κάνετε τι;

Ερμής: Τι θα έπρεπε να κάνουμε;

Ευτύχης: Ν’ αντισταθούμε!

Κλάους: Μα δεν είμαστε κυβέρνηση!

Ευτύχης: Τόσο το καλύτερο…

Έρχεται στο μέσω της σκηνής δίπλα από την πόρτα.

Αυτή η πόρτα είναι ένα άνοιγμα. Κι εμείς καθόμαστε εδώ.

Γιάννης: Έχει δίκιο ο Ευτύχης. Εμείς είμαστε στα παράθυρα και δεν βλέπουμε την πόρτα.

Νίκος: Ακόμα κι όταν κοιτάζουμε τηλεόραση, βλέπουμε τα παράθυρα.

Γιάννης: Κάνουμε κηπουρική… θαυμάζουμε τις γλάστρες.

Νίκος: Μετά τις ποτίζουμε με βρισιές…

Γιάννης: Και την επόμενη μέρα πάλι τα ίδια.

Νίκος: Είμαστε η κοινωνία του θεάματος!

Μανώλης: Ένας γυάλινος κόσμος!

Στο δωμάτιο του μουσικού ακούγεται το τραγούδι του Καζαντζίδη.

Ο Ευτύχης ανοίγει την πόρτα. Την αφήνει ανοιχτή. Και η μουσική ακούγεται στο καφενείο.

Αλέξανδρος: Πρόσεχε!

Ευτύχης: Τι πράγμα;

Φιορέλα: Τι θα πουν οι άλλοι…

Ευτύχης: Τα ίδια και μόνο. Η πόρτα άνοιξε…

Κοιτάζει τον μουσικό. Εκείνος σταματά απότομα να παίζει…

Ακούστε και τη σιωπή…

Ερμής: Μα είναι αδύνατον.

Κλάους: Εδώ πια, απαγορεύεται το αδύνατον!

Ευτύχης: Η ευτυχία είναι να ζητάς αυτό που έχεις…

Άννα: Τι παράξενη σκέψη!

Ευτύχης: Για τις καρέκλες…

Φιορέλα: Ποιες καρέκλες;

Ευτύχης: Της φάλαγγας.

Άννα: Δεν σε καταλαβαίνω…

Ευτύχης: Επειδή άνοιξε την πόρτα;

Άννα: Πώς τόλμησες;

Ευτύχης: Είναι θέμα κρίσης;

Φιορέλα: Ποιας κρίσης;

Ευτύχης: Αν ο καθένας είχε την κρίση του, δεν θα υπήρχε κρίση.

Νίκος: Αλλά όπως δεν έχουμε, μας την έφεραν!

Άννα: Και τώρα;

Γιάννης: Πηδηχθιόμαστε από τα παράθυρα.

Φιορέλα: Θα καταρρεύσω!!! Με χειρονομία…

Νίκος: Έχουμε γίνει χορεύτριες που ψάχνουν ταψί!

Γιάννης: Master chef που χορεύουν με τα αστέρια!

Νίκος: Ακόμα και τα αστέρια έχουν πέσει κάτω.

Ερμής: Κοντά στη γη… είμαστε…

Ευτύχης: Μέχρι να πάμε από κάτω…

Ερμής: Μας πήραν από κάτω…

Γιάννης: Δεν την ήξερα αυτή τη στάση…

Ερμής: Λεωφορείο ο πόθος…

Φιορέλα: Μα τι λέτε;

Άννα: Αυτά που δεν πρέπει…

Ερμής: Ποιος το είπε;

Νίκος: Αυτοί που μας το κάνουν.

Γιάννης: Μα το χειρότερο είναι άλλο!

Άννα: Τι;

Γιάννης: Να σε κανονίζει ανίκανος…

Φιορέλα: Όχι, υπάρχει χειρότερο ακόμα…

Άννα: Μα πώς είναι δυνατόν;

Φιορέλα: Να τον ψηφίζεις κιόλας.

Ερμής: Φέρτε μου μια βούρτσα!

Νίκος: Γιατί φίλε μου;

Ερμής: Γιατί μείναμε από τα άλλα…

Φιορέλα: Και δεν έχει τελειωμό αυτό το πράγμα.

Ακούγεται το τραγούδι O τρελός [ Παπαδόπουλος, Πουλόπουλος]

Γιάννης: Η κοινωνία μας βρήκε μικρούς και μας χτυπά!

Ευτύχης: Για αυτό πρέπει να αντισταθούμε!

Άννα: Με τι; Με τα τραγούδια;

Φιορέλα: Και τα τραγούδια έχουν δύναμη.

Κλάους: Τα τραγούδια ναι.

Αλέξανδρος: Τότε θα τραγουδήσουμε για ν’ ακουστεί η φωνή μας.

Κωστής: Μα τι μπορούμε να τραγουδήσουμε;

Γιάννης: Θα ρωτήσουμε το μουσικό της σιωπής.

Άννα: Μα αφού δεν μιλά!

Ευτύχης: Γι’ αυτό θα ρωτήσουμε σε αυτόν!

Κλάους: Ενώ οι άλλοι θα μας πουν τα περιττά.

Τα παιδιά σηκώνονται όλα και πάνε στο δωμάτιο του μουσικού. Αρχίζει η μύηση της σιωπής.

Φιορέλα: Και τώρα τι κάνουμε;

Ευτύχης: Περιμένουμε!

Άννα: Και εδώ;

Ευτύχης: Εδώ υπάρχει έργο.

Κλάους: Και το έργο θα μας βοηθήσει..

Αλέξανδρος: Ν’ αντισταθούμε..

Γιάννης: Και να γίνουμε άνθρωποι..

Μανώλης: Όχι της κοινωνίας!

Κωστής: Όχι του γυάλινου κόσμου!

Ευτύχης: Της ανθρωπότητας!

Ακούγεται το Ένα το χελιδόνι!