Αυτό που βλέπουμε αυτήν την περίοδο με τις επιθέσεις της Ρωσίας, που συνεχίζει τη βαρβαρότητά της, είναι ότι δεν προσπαθεί τώρα να κάνει κατάληψη όλης της Ουκρανίας γιατί έχει δει ότι έχασε τη μάχη στο Κίεβο, κάνει μια ανασυγκρότηση, πηγαίνει στην περιοχή Ντονμπάς, θέλει να κοιτάξει ειδικά το Ντονέτσκ και το Λουχάνσκ όπως το ξέρουμε, γι’ αυτό συνεχίζει τις επιθέσεις στην Μαριούπολη, αλλά αυτό που καταλαβαίνουμε τώρα είναι ότι σιγά-σιγά ομολογεί ότι θέλει να πιάσει όχι μόνο την ανατολική πλευρά της Ουκρανίας αλλά και τη νότια, έτσι ώστε να αποκλείσει την Ουκρανία από τη θάλασσα και του Αζόφ και τη Μαύρη και καταλαβαίνουμε ότι σιγά-σιγά πηγαίνει προς τη Μολδαβία. Ένας τρόπος να το κάνει αυτό είναι ότι θα πρέπει όχι μόνο να ξεπεράσει τα προβλήματα με τη χερσόνησο και  το Μικολάεφ, θα πρέπει να περάσει και από την Οδησσό, αυτό είναι σημαντικό γιατί είναι μια πόλη κλειδί και άμα θέλει να κάνει την ένωση, ειδικά με την Υπερδνειστερία, θα πρέπει να έρθει σε πολύ κοντινή επαφή με τα όρια της Μολδαβίας, ξέρουμε βέβαια ότι αυτή η περιοχή είναι πάνω στη γραμμή οριοθέτησης τουλάχιστον σε ένα  μέρος μεταξύ Μολδαβίας και Ουκρανίας και ξέρουμε εκεί πέρα ότι υπάρχει και ανθρώπινο δυναμικό πολύ φιλορωσικό. Τώρα όμως το παρουσιάζει, όπως έκανε στην αρχή με την Ουκρανία, ότι θέλει να απελευθερώσει αυτούς τους Ρώσους που καταπιέζονται και βλέπουμε ότι είναι η ενεργοποίηση από ένα αρχικό σχέδιο, που φαινόταν ήδη από τις αναλύσεις του Φλεβάρη αλλά υπήρχαν και χάρτες ήδη από τον Ιανουάριο ότι θέλει να κάνει αυτή την κίνηση, φαντάζομαι τώρα, επειδή δεν κατάφερε να πάει προς το κέντρο, σου λέει τουλάχιστον να έχω όλη τη ζώνη τη θαλάσσια και μετά να μπορώ να ενωθώ με το πλαίσιο της Μολδαβίας, που όπως βλέπετε πάλι δε λέει ότι εγώ θα χτυπήσω και θα κάνω μια βάρβαρη εισβολή στη Μολδαβία, ουσιαστικά θα πάω να απελευθερώσω σε μια μικρή ζώνη τους Ρώσους που υποτίθεται ότι καταπιέζονται.  Ξέρουμε ότι αυτό είναι το ίδιο πλαίσιο της προπαγάνδας άρα δεν μιλάει πια για ναζιστικό καθεστώς, όπως λέει και για την  Ουκρανία, αλλά μιλάει πιο πολύ για καταπάτηση, άρα παρουσιάζεται ουσιαστικά σαν την Τουρκία με την εισβολή στην Κύπρο για την απελευθέρωση των αδελφών  της και καταλαβαίνουμε τώρα ότι όταν εξηγούσαμε  στην αρχή ότι το θέμα της Ουκρανίας δεν είναι μόνο τοπικό, αλλά είναι πιο ολικό και είναι καθαρά το επεκτατικό της Ρωσίας, καταλαβαίνουμε τώρα ότι ήταν ένα πρόσχημα η κατηγορία περί κυβέρνησης, θέλουν να πάρουν ένα κομμάτι και θέλουν να ενωθούν συνεκτικά, μου θυμίζει και αυτό την Οθωμανική αυτοκρατορία, ειδικά στην Συνθήκη Βερολίνου που ήθελε να ενωθεί για να έχει πρόσβαση στην Αλβανία και στη Βοσνία και γι’ αυτό ήθελε το νότιο μέρος της Βουλγαρίας.  Εδώ θέλει λοιπόν το νότιο μέρος της Ουκρανίας για να ελέγχει εξ ολοκλήρου τη Μαύρη Θάλασσα, ρωσικά, ουκρανικά και μετά ουσιαστικά μολδαβικά παρόλο που η Μολδαβία δεν έχει πρόσβαση στην Μαύρη Θάλασσα, αλλά αυτό σημαίνει ότι μπορεί να την πάει  πολύ κοντά και στη Ρουμανία.
Κάνοντας αυτή την κίνηση σε δεύτερη φάση δεν επιμένει πάρα πολύ πάνω στο θέμα της Φινλανδίας και την Σουηδίας γιατί βλέπει ότι  αυτό δεν πάει καλά εφόσον η Σουηδία και η Φινλανδία έρχονται όλο και πιο κοντά στο ΝΑΤΟ και με τις πρόσφατες δηλώσεις της Φινλανδίας τα πράγματα θα πάνε και πολύ πιο γρήγορα, μπορεί να έχουμε εξελίξεις ακόμα και στην επόμενη σύνοδο κορυφής, μπορεί να είναι ακόμα και τον Ιούνιο, ειδικά για την Φινλανδία και φαντάζομαι ότι και η Σουηδία θα ακολουθήσει το παράδειγμα, κατά συνέπεια τουλάχιστον σ’ αυτά που δηλώνει σε σχέση βέβαια και με την 9 Μαΐου, τη συμφέρει να πει ότι αυτός είναι τελικά ο στόχος της και να μιλάει πιο πολύ για κάτι που το θεωρεί πιο δεδομένο, όπως είναι η Μολδαβία, επειδή δεν είναι νατοϊκή χώρα και δεν είναι Ευρωπαϊκή Ένωση, θα μπορεί πιο εύκολα να  κάνει το ανάλογο από αυτό που κάνει στην Ουκρανία χωρίς να υπάρχει η ίδια ενεργοποίηση, αλλά πρέπει να σκεφτούμε κι εμείς αυτό που λέγαμε για την Ουκρανία, γιατί η Μολδαβία  είναι κι αυτή μία ευρωπαϊκή χώρα που πρέπει να προστατέψουμε. Θα είναι η δεύτερη στη σειρά, αποδεικνύεται ότι υπάρχει αυτός ο επεκτατισμός ακόμα και στις δηλώσεις τις επίσημες εκ μέρους των στρατιωτικών της Ρωσίας κι είναι ένας καλός τρόπος, να πούμε την αλήθεια, να μη μιλάει πια για την ήττα της εντός της Ουκρανίας και να μιλάει για μια μορφή νίκης που να είναι  περιορισμένης εμβέλειας αλλά τουλάχιστον αρκετά σημαντική για να δίνει την εντύπωση και στους Ρώσους ότι κάτι κάνει. Άρα θα μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει ένα πλαίσιο σαν μια διέξοδος όπως λέει ο Sun Tzu, απλώς πρέπει να καταλάβουμε  κι εμείς ότι αυτό είναι άκρως απαράδεκτο ό, τι έχει γίνει στην Κριμαία, στο Ντονμπάς είναι απαράδεκτο. Εδώ άμα θέλουν να χτυπήσουν την Οδησσό και  αυτό θα είναι απαράδεκτο και το να περάσουμε στο επόμενο στάδιο με τη Μολδαβία και αυτό θα πρέπει να είναι απαράδεκτο για μας και για το ΝΑΤΟ και για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατά συνέπεια βλέπουμε ότι όσοι λένε ότι φτάνουν αυτά τα μέτρα που πήραμε και δεν πρέπει να στείλουμε και οπλισμό και τα λοιπά, είναι όλα αυτά πολύ ρηχά, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή. Η Ρωσία θέλει απλώς να επεκταθεί κανονικά, τουλάχιστον το Κρεμλίνο όχι όλοι Ρώσοι βέβαια, με ένα ύφος εντελώς ψυχροπολεμικό και βλέπουμε ότι ανακοινώνει από τώρα μια στροφή αυτής της πορείας, μπορεί αυτό να είναι η δεύτερη φάση όπως το λένε, μπορεί να γίνει και η τρίτη φάση με τη Μολδαβία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι επιβεβαιώνεται η ιδέα  ότι πρέπει να προστατέψουμε την Ουκρανία, αλλιώς θα υπάρχει συνέχεια βαρβαρότητας και σε άλλες χώρες.