Πάνω στο ξύλινο γεφυράκι
που διέσχιζε το φαντασιακό
δεν είχαμε μόνον
αφήσει τις αναμνήσεις μας
μα και κάποια συναισθήματα
για να το κάνουμε ακόμη πιο ανθεκτικό
στη συλλογική μας μνήμη.
Οι μικροί ξύλινοι κορμοί
πάνω στην πέτρα
δεν ήταν ένα κάλυμμα
μα ένα νέο κανάκεμα
της εφήμερης ζωής
πάνω στην αιωνιότητα της πραγματικότητας
υπέρ και πέραν της φιλίας.