Οι πρόσφατες εξελίξεις τόσο στον τουρκικό όσο και στον ελληνικό τομέα, αλλά και στα κατεχόμενα, παρόλο ότι προσφέρουν νέες δυνατότητες στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων παραμένουν επικίνδυνες για το μέλλον της Κύπρου. Όλες αυτές οι αλλαγές ασκούν πιέσεις και δημιουργούν τεκτονικές κινήσεις που δύσκολα αντιμετωπίζονται δίχως συντονισμό εκ μέρους μας. Διότι τα παρασκηνιακά είναι πιο έντονα από τα σκηνικά και το ασήμαντο διοικεί το σημαντικό. Όμως εμείς δεν πρέπει να ξεχάσουμε την ουσία που παραμένει μια: η ελευθερία της Κύπρου. Έτσι τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ’ ό,τι θέλουν να μας πουν οι διπλωμάτες. Η ελευθερία της Κύπρου μπορεί να προέλθει μόνο και μόνο από την ευρωπαϊκή της ανεξαρτησία. Αυτή όμως η ανεξαρτησία πρέπει να γίνει ολοκληρωτικά, άρα κάθε κίνηση που δεν εξασφαλίζει στην Κύπρο μας την κρατική της και ενιαία οντότητα είναι λανθασμένη. Μπορεί η γη μας να είναι μόνο έδαφος για τους άλλους. Μπορεί ο λαός μας να είναι μόνο πληθυσμός για τους άλλους. Όμως εμείς δεν μπορούμε να διαπραγματευόμαστε το μέλλον μας με το παρόν των άλλων. Η πατρίδα μας έχει μόνο ένα μέλλον και πρέπει να το προσέχουμε όπως προσέχουμε και τα παιδιά μας. Η συνειδητοποίηση της σημασίας της ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση οδηγεί σε μια σύνθετη αντίσταση σε κάθε κίνηση μη ισορροπίας του συστήματος. Ο μοναδικός μας στόχος προς το παρόν, είναι η οριστική ένταξη και τίποτε άλλο. Εκτός βέβαια από τις μαζικές προσφυγές που προωθούν με τον αποτελεσματικότερο τρόπο την απελευθέρωση του νησιού μας. Η μόνη λύση είναι ευρωπαϊκή, άρα η μόνη αλλαγή πρέπει να είναι ευρωπαϊκή. Έτσι οι πρόσφατες αλλαγές στον πολιτικό χώρο είναι θετικές διότι μας διευκολύνουν για να κάνουμε το μόνο πράγμα που πρέπει να κάνουμε, δηλαδή να μην κάνουμε τίποτα πριν την ένταξη. Αυτή η θετική καθυστέρηση αν και αποτελεί ένα παράδοξο για πολλούς είναι η μόνη στρατηγική κίνηση που δεν είναι εσφαλμένη. Όλες οι άλλες είναι ανούσιες κινήσεις που προσπαθούν να πείσουν δίχως να πράττουν. Οι ξένοι αξιωματούχοι έχουν να χάσουν πολλά αν δεν γίνει τίποτα, ενώ εμείς αν δεν κάνουμε τίποτα θα κερδίσουμε πολλά. Μόνο που η ακινησία σ’ έναν κόσμο που κινείται συνεχώς αποτελεί ένα σπάνιο επίτευγμα. Η προσποίηση της κίνησης δεν είναι κίνηση, όπως και η σκέψη δεν είναι πράξη. Όμως η σκέψη μπορεί να γίνει έργο δίχως πράξη, ακόμα κι αν αυτό δεν είναι κατανοητό από όλους. Σημασία έχει να επινοήσουμε τη στρατηγική της διπλωματικής διαδικασίας που εξασφαλίζει το μοναδικό μας στόχο. Και αν αυτό αποτελεί ένα παράδοξο για τους περισσότερους δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι είναι λανθασμένη. Διότι αν και η δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει σε πολιτικό πλαίσιο τουλάχιστον θεωρητικά, στη στρατηγική δεν έχει νόημα. Η επινόηση και η επίτευξη των στόχων είναι πάντα το έργο μιας μειοψηφίας που δεν έχει αξία ως ψηφοφόρος, μα μόνο ως στοχαστής.