Περιμένοντας τον άλλον

μάθαμε ν’ αντέχουμε

τη μοιρασμένη μοναξιά

κι αποφασίσαμε

να γράψουμε τη μοίρα μας

πάνω σ’ ένα κομμάτι

αρχαίου μαρμάρου

για να μην ξεχάσουμε

τη μνήμη του μέλλοντος

και το δώρο του φωτός.

Έτσι σ’ ένα αρχαίο θέατρο

πήγαμε όχι για τον άλλον

αλλά για τους άλλους

που περίμεναν ακόμα

για να τους προειδοποιήσουμε

και να μάθουν επιτέλους

ότι εκτός από εμάς

δεν υπάρχει τίποτα

παρά μόνο η σκέψη μας.