Όταν κρεμάσαμε τα παλιά

πάνω στις αναμνήσεις μας

είδαμε για πρώτη φορά

τα παιδιά που έπαιζαν

τράπουλα σ’ ένα καφενείο

δίχως να ξέρουν το λόγο

κι ο γέρος που κρατούσε

κλειστό το στόμα του

δε ζήτησε άλλο κονιάκ

λες και ήξερε για τον άγνωστο

που έγραφε για τη ζωή

λες και ήξερε

ότι πρόσεξε

ακόμα και τα παπούτσια

που άστραφταν

και τα μαύρα γυαλιά

μιας άλλης εποχής.