Ακούγαμε

τα λιθόστρωτα των Βρυξελλών

στη μουσική

ενός λεωφορείου

κοντά σ’ ένα τραμ

που ανάσαινε μέσα στη μνήμη μας

σαν λησμοσύνες

που θα είχαν τη γεύση

ενός μελλοντικού γλυκού

μα που κανείς

δεν έτρωγε πια

σε μια κοινωνία

σαθρή από την πολυτέλεια

του νέου κενού.