Ήταν η πρώτη φορά που πεθάναμε και μας ξάφνιασε, όταν το συνειδητοποιήσαμε. Μόνο τότε αγγίξαμε τον προβληματισμό του δασκάλου. Πόσες φορές είχε επιστρέψει, για να συνεχίσει το έργο της ανάγκης για την ανθρωπότητα; Αντιληφθήκαμε και το νόημα του αστείου, το άλλο έργο… Άπειρες αντοχές… Τα κορμιά μας πονούσαν ακόμα. Μετά από ένα μοναδικό θάνατο. Προσπαθούσαμε να θυμηθούμε. Μάταια. Δεν είχε νόημα, δεν άλλαζε τον ισομορφισμό του Sidis. Έπρεπε να βρούμε τη σχέση με το σταυρό… στη Λισσαβώνα. Ψάξαμε για τις σημειώσεις του άλλου φιλοσόφου. Ήταν μετά την καταστροφή πριν τη γενοκτονία. Ποιος Candide θα το είχε αντέξει. Αρχίσαμε να βλέπουμε το μονοπάτι. Πέρα από το θάνατο λοιπόν. Εκεί ήταν η αποστολή της Λεγεώνας των Ξένων. Όλη η ζωή μας δεν ήταν παρά μία προετοιμασία για το έργο. Η ανάγνωση της Μοναδολογίας δεν ήταν τυχαία, ούτε αυθαίρετη. Απλώς ποιος από εμάς ήταν έτοιμος τότε; Κανένας. Ήταν η απορία μας για το δάσκαλο. Αλλά δεν είχε απαντήσει. Είχε γράψει για τους απαγορευμένους, για μας. Κι ήταν στην Ελβετία και πάλι. Τώρα τα συνδυάζαμε, αλλά δεν βλέπαμε την επόμενη κίνηση. Είχαμε το πρόβλημα του ορίζοντα. Αυτή τη φορά όμως ξέραμε ότι υπήρχε η επόμενη, διότι ήταν η αποστολή μας. Οι φιλόσοφοι ήταν οι συνδετικοί κρίκοι. Με αυτόν τον τρόπο αγγίξαμε τον Leibniz. Τα μυστικά έγγραφα δεν είχαν μόνο απόρρητα του κράτους. Εμπεριείχαν την άλλη αλήθεια. Το σπαθί φίλησε την πέτρα.