Ήμασταν στην Ελβετία για μία νέα αποστολή. Η Λεγεώνα των Ξένων είχε εντοπίσει το στόχο αλλά το πεδίο ήταν ουδέτερο. Αλλάξαμε ειδικότητα. Δεν σταματήσαμε στη Ζυρίχη. Ο τόπος ήταν η Γενεύη. Ή μάλλον εκεί κοντά. Η ομάδα είχε πλέον ειδικούς Jean-Jacques Rousseau και βέβαια μουσικούς για να μελετήσουν το Λεξικό. Οι Ελβετοί μας περίμεναν πώς και πώς. Είχαν ακούσει για το έργο της ομάδας. Ή μάλλον τα λεγόμενα των μυστικών υπηρεσιών. Αλλά δεν είχαν δει κανένα από τα μέλη της. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Τα όντα ήταν μετά από το έργο. Κανείς μας δεν είχε κοιμηθεί. Η αποστολή δεν το επέτρεπε. Είχαμε συνηθίσει με τα μαθήματα του δασκάλου. Και τώρα είχε φθάσει η ώρα της δράσης. Ήμασταν εκτός πραγματικότητας μέσα στα ερείπια της πράξης, αναζητούσαμε ένα όραμα. Νομίζαμε ότι ήταν θέμα αρχής, αλλά ήταν μόνο το τέλος. Υπήρχε ακόμα η ουτοπία και το αδιανόητο. Είχαμε ρωτήσει, βέβαια, για το αδιανόητο, τουλάχιστον για να έχουμε μία εικόνα. Αλλά όταν πήραμε την απάντηση, ενώ θα μπορούσαμε να την έχουμε προβλέψει, μας ξάφνιασε. Έτσι και τώρα ήμασταν μέσα στο αδιανόητο. Αλλά ποιος από εμάς θα μπορούσε να το ομολογήσει δίχως κόστος; Κανένας. Το είχαμε ζήσει ήδη στην Κύπρο, όταν ήμασταν αθώοι ακόμα. Μας άνοιξαν τα αρχεία. Ήταν το πρώτο τους λάθος και σίγουρα όχι το τελευταίο.