Δεν μπορούσε να το φανταστεί ότι τα είχε καταφέρει τελικά μετά από τόσα εμπόδια και στεκόταν τώρα πλάι του σε αυτήν τη συναυλία που θα ήταν σημείο έναρξης για μια αλλαγή κύκλου πέρα από τα κοινωνικά εμπόδια. Διότι η ουσία του είχε ξεχειλίσει πάνω της και ήξερε πια τι σημαίνει να αγαπάς την Ανθρωπότητα. Το γυάλινο τραπέζι είχε γίνει γαλάζιο σαν τον ουρανό που αγγίζει τη θάλασσα για να ζήσει ο ορίζοντας. Το όργανο το έβλεπε διαφορετικά γιατί πέρα του Bach είχε ανακαλύψει και τον Vivaldi ακόμα και μετά τους αιώνες της λήθης. Είχε ζήσει την επαναφορά σε άλλη πόλη, όταν κάθε οριζόντια είχε γίνει κάθετη. Ένιωθε πια την απόλαυση που έφερνε η χαρά και καταλάβαινε τη μεταχαρά χάρη στη σιωπή που είχε ζήσει μετά τον λόγο. Δεν ήξερε τότε ότι η τελειότητα είχε εξέλιξη, γιατί δεν είχε φανταστεί τη συνεχόμενη έκρηξη. Εκεί κατάλαβε ότι το βεγγαλικό της νύχτας γινόταν συντριβάνι την ημέρα. Αυτό την είχε μάθει το γυάλινο τραπέζι που είχε μεταμορφωθεί σε παρτιτούρα συναυλίας που έσταζε παντού φως.