Ποιος πρόσεχε τελικά
τους ακίνητους ανθρώπους
όταν έτρεχε μέσα στην καθημερινότητα
μιας κοινωνίας της λήθης
που δεν είχε τίποτα να προσφέρει
παρά μόνο την ευτυχία
για να παγιδέψει τα άτομα
σ’ ένα πλαστό όνειρο
όπου τίποτα πια δεν είχε σημασία
όμως τα δέντρα περίμεναν
το χρόνο και την ανθρωπότητα
δίχως να λυγίσουν παρά μόνο
για ν’ αγγίξουν τον ουρανό.