Τα χρώματα και το μάρμαρο
άνηκαν στον ίδιο τόπο
και κάτω από το φως του ήλιου
φώναζαν τις ίδιες λέξεις:
«Η ανθρωπιά είναι αθώα».
Μόνο που η αθωότητα
δεν ήταν μόνο ανθρώπινη,
έτσι έλεγε τουλάχιστον
η μυθολογία των λουλουδιών
που δεν έπαψε να σηκώνει
τα χρώματα πάνω στο μάρμαρο.