Η δίκη έγινε κάτω από τον ουρανό. Δεν υπήρχε ένοχος. Ένας αθώος ανακάλυπτε το κάστρο. Οι Δίκαιοι περίμεναν το αποτέλεσμα της πρώτης συνάντησης, δίχως να μιλήσουν. Η σιωπή ήταν αφόρητη κι ο αθώος φοβήθηκε. Νόμισε ότι η κοινωνία τον είχε καταδικάσει και πάλι. Δεν ένιωθε ακόμα τη φιλία τους, δεν ήξερε ακόμα το ρόλο τους και την αξία του έργου. Τους έβλεπε όλους μαζί κι ήταν μόνος. Τον έβλεπαν μαζί κι ήταν μόνοι. Δεν άντεχε την πίεση κι εξηγούσε κάθε του πράξη, κάθε του απόφαση, κάθε του σκέψη. Δεν είχε συνηθίσει  την αμεσότητα της συμπόνιας και νόμιζε ότι ήταν απάνθρωπη. Μόνο όταν ο δάσκαλος μίλησε για μαιευτική κατάλαβε ότι τον αθώωσαν από τις ενοχές του. Ήταν πια ελεύθερος κάτω από τον ουρανό. Μπορούσε να επιλέξει τη ζωή του, για να γράψει το μέλλον του. Είχε πλέον όλα τα στοιχεία για να μην χάσει την ανθρωπιά του κι αποφάσισε να πεθάνει μαζί τους για ένα κομμάτι ουρανού.