Ανά τους αιώνες
δεν είχε πάψει να φέρει
τον λαμπερό ουρανό της Ελλάδας
για να συμπαρασταθεί στον μόχθο των κυπαρισσιών.
Είχε επιλέξει την ακινησία
για να διασχίζει καλύτερα τον χρόνο
και να δείχνει στους γνήσιους ανθρώπους
την οδό της ανθρωπότητας.
Μόνον που τώρα μέσα στο μαύρο
χαμένη στις σκοτεινές της σκέψεις
δεν είχε πλέον παρά μόνον τη νοσταλγία τού φωτός,
διότι για να διατηρεί την ομορφιά της,
την τοποθέτησαν σ’ ένα μουσείο
που έγινε μικροαστικό μπουντρούμι.