Οι γαρδένιες στο πέμπτο μπαλκόνι
δεν ήταν ποτέ ανυπόμονες.
Ήξεραν πως η Ειρήνη
δεν ήταν ποτέ μακριά τους.
Όχι μόνο για να τις νιώθει,
μα κυρίως για τις χαϊδεύει.
Θα μπορούσαν να είναι το τριαντάφυλλο
ενός άλλου Μικρού Πρίγκιπα.
Όμως είχαν αποφασίσει αλλιώτικα
όχι από αλαζονεία, μήτε για το κέφι τους,
από ανάγκη μόνο και μόνο,
ναι, δίχως άλλη αιτία προφανώς.
Και καθώς ενίοτε έχαναν
μερικά πέταλα εώς το κεφάλι
δεν αντιστέκονταν στον πειρασμό
να ευωδιάζουν τον κόσμο με το άρωμά τους.