Οι δύο προσφυγοπούλες
μόνες μέσα στον κάμπο
έλεγαν για την πατρίδα
που δεν είχαν πια
και θυμόντουσαν τα παλιά,
πριν σφάξουν οι Οθωμανοί,
οι Νεότουρκοι και οι κεμαλιστές
ακόμα και τις αναμνήσεις τους.
Τότε δεν ήταν ματωμένα
ούτε τα χώματα, ούτε τα στάχυα
κι έπαιζαν με το φαγητό
που δεν θα ξαναέβλεπαν πια.
Ήταν η εποχή της αθωότητας
κι η αγάπη δεν είχε γίνει ακόμα
ελεημοσύνη της ανάμνησης.
Μα τώρα μέσα στην πίκρα
εκείνης της μαύρης προσφυγιάς
μάζευαν κάθε κομμάτι γης.