Προχωρούσαμε αργά
με τη μουσική του Chopin
κι ο δρόμος έμοιαζε πιο μακρύς
καθώς οδηγούσε στον ίδιο τόπο.

Δεν ήμασταν πια θλιμμένοι
εκπληρώναμε το χρέος μας
στη μνήμη του νεκρού
για να μην ξεχάσουμε τη ζωή του.

Είχαμε τη σιωπή μας
για συντροφιά μοναδική
και τον ήχο των βημάτων μας στο χαλίκι
για να καταλήξουμε την ύστατη οδό.

Όμως εσύ φοβήθηκες
κι έτρεξες μακριά
για να μην ξαναγυρίσεις πια
και δεις από κοντά τον θάνατο.

Δεν ήσουν παρά μόνον ένα κορίτσι μικρό
που δεν ήθελε να υποφέρει
κι ούτε να θυμάται, μα
εμείς σ’ αγαπούσαμε παρ’ όλ’ αυτά.