Σ’ έναν άγνωστο ποιητή
για να μην πεθάνει
μέσα στην αδιαφορία
της κοινωνίας της λήθης.
Αργά-αργά το κείμενο
χαραγμένο πάνω στη σάρκα σου
έπαιρνε θάρρος
για να ζήσει και πάλι
μέσα στη φωνή και στο τραγούδι σου
όπως ένας ύμνος βυζαντινός
όμοιος χριστός αναστημένος.
Με τις χειρονομίες σου
η Θεοδώρα ζούσε ανάμεσά μας
για να εξηγεί τη θέση της,
την αγάπη της για τον Ιουστινιανό
και την ιστορία του πάθους της,
δεν ήταν πια ένας μύθος
μα μία γυναίκα που έχει υποφέρει.