Δίχως prima vista
αλλά με prima donna
κάναμε πλάγια επίθεση
στο βράχο της Ακρόπολης
για να δούμε τον Παρθενώνα
κάτω από το φως του φεγγαριού
μ’ ένα μύθο μοιρασμένο στα δύο
και να σκηνοθετήσουμε το μέλλον
μιας μυθολογίας που ξέχασε
η καταραμένη κοινωνία
για να θάψει την ανθρωπιά
μέσα στη λήθη της αδιαφορίας
κι όμως καταστρώσαμε το σχέδιο
του πολλαπλού θεάματος
όπου δεν υπάρχουν οι ώρες
αλλά μόνο οι μέρες
και οι λευκές νύχτες
για να δείξουμε το αόρατο
των αρχαίων θρύλων
δίχως συμβιβασμούς
δίχως κριτικούς
μα μονάχα σε ανθρώπους
που μπορούν να περάσουν
από τα σκοτεινά σκηνικά
δίχως να φοβηθούν
το πράσινο βουβό
ενός εγκαταλειμμένου δρόμου
για να ζήσουν και πάλι
όλοι μαζί και μόνοι
τον ήχο της Ειρήνης
μέσα από το βλέμμα
και την τόλμη του Προμηθέα.