Ήχος φλαμένκας
μόνης μέσα στη μουσική
μιας δεξιοτεχνίας συντετριμμένης
από τη φωνή την εξαγνισμένη
με αθωότητα νέα
λευκό πρόσωπο μίμου
εγκλωβισμένο σ’ έναν τοίχο
που δεν είναι πλέον αόρατος,
υψώνεται ως εάν κραυγή
που άλλο πια δεν εννοεί
την ουσία της ανθρωπότητας
εάν δεν μπορεί ελεύθερη να ζει.