Αυτό το παλαιό λικέρ
δεν ανακαλεί στη μνήμη παρά μόνον τη σπάνια χαρά
των στιγμών μοναξιάς
απέναντι στο καβαλέτο
εν τη απουσία μοντέλου
όπου η ζωγραφική είναι πολύ βαριά
για το στρογγυλό πινέλο
και το χέρι κουρασμένο
από την ακατάπαυστη εργασία
μίας ολονυχτίας λευκής.
Μα και τη συνάντηση
με τον τρομερό ταχυδρόμο
που δεν έπαυε να φλυαρεί
περί των σοσιαλιστικών ιδεών
τη μία πιο ονειρική από την άλλη
δίχως ποτέ ν’ αφήνει κατά μέρος
τον φίλο του τον ζωγράφο τον ικανό
ν’ αντέξει το ανυπόφορο
για να μην τον ξεχάσει
στην καταραμένη του την κοινωνία.