Δεν ήταν η τύχη
μα η ανάγκη των άλλων
που τον είχε οδηγήσει μέσα στο δάσος
το γεμάτο ατσάλι και θειάφι
για ν’ αγωνιστεί εναντίον του παραλόγου
ενός κόσμου κοινωνικού δίχως ανθρωπιά
όπου η στολή ήταν μια μάσκα
που ήρθε από μιαν άλλη περασμένη εποχή
για να γίνει η επαρκής συνθήκη
και να εξολοθρεύσει την ελάσσονα αντίσταση.
Κι ωστόσο ο ποιητής δεν ήταν νεκρός
ως εάν για ν’ αποδείξει στους άλλους
πως η ανθρώπινη αξιοπρέπεια μπορούσε
ν’ αντέξει το ανυπόφορο
ενός κόσμου βιασμένου από την ύβρη
ενός συλλογικού παραληρήματος δίχως σκοπό.