Έψαχνες παντού
μέσα στα αρχεία σου
το κρυφό κείμενο
το ορατόριο της μοναξιάς,
εκείνο που έγραψες
σε διάφορους χειμώνες
άγριας ποίησης
όταν έπρεπε να πεις
αυτά που σιώπησαν
όλοι οι άλλοι.

Κι όταν το βρήκες
άρχισες σιγά σιγά
να μου διαβάζεις
το έργο μιας ζωής
και τη ζωή ενός έργου
με διστακτικότητα
για να μη με κουράσεις
και κάπου κάπου,
κοίταζες  πλάγια
το βλέμμα της νοημοσύνης.

Το κείμενο πονούσε
αλλά δεν παραδόθηκε
κι η φωνή άλλαζε
αποχρώσεις και χροιά
ανάλογα αν μιλούσε
η Κασσάνδρα κι ο Χορός,
ξεπερνούσε τα εμπόδια
μ’ ένα χαμόγελο
ή ένα μοιρασμένο γέλιο
μέσα από κόκκους από δάκρυα.