Η αναζήτηση του ιερού είναι μία φυσική νοητική εξέλιξη για την Ανθρωπότητα. Κάθε κοινωνία με τον τρόπο της, μέσω των συνηθειών της και των εθίμων της και το ασυνάρτητο σύνολο των παραδόσεων της προσπαθεί να βρει αυτή την αναζήτηση, αυτό το μυστήριο που αντιπροσωπεύει το ιερό. Έλκεται κατά κάποιο τρόπο από μία θεότητα που βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο. Μια θεότητα που φοβάται και που θαυμάζει αλλά στην πραγματικότητα αν αισθάνεται επηρεασμένη από αυτή, είναι όταν αντιλαμβάνεται μια όμοια ταυτότητα. Δελεασμένη από τη διαφορά, αγαπά την ομοιότητα γιατί είναι σε αυτή που βλέπει την ανθρωπιά του ιερού. Με άλλα λόγια, το σημαντικό είναι ότι το ιερό μοιάζει με όλο τον κόσμο ακόμα κι αν κανείς δεν μοιάζει στο ιερό. Γιατί δεν μπορεί να μας αγγίζει αυτό που είμαστε και αυτό που καταλαβαίνουμε. Ο εξανθρωπισμός του ιερού δεν είναι μια τεχνητή διαδικασία, αντιστοιχεί σε μια απτή πράξη που ταιριάζει στη νοητική πραγματικότητα. Δεν πρόκειται πλέον για μια ασεβή πράξη ή μία αίρεση αλλά απλώς για την απόδειξη της παρουσίας της Ανθρωπότητας στον πυρήνα του ιερού. Δεν εξανθρωπίζουμε το ιερό, ανακαλύπτουμε σταδιακά τις ικανότητές του που είναι θεμελιακά ανθρώπινες. Στην πραγματικότητα χωρίς αυτή την ανθρωπιά, το ιερό δεν μπορεί να θεωρηθεί ως τέτοιο.

Ωστόσο υπάρχει επίσης μια άλλη ερμηνεία αυτής της αέναης αναζήτησης. Αποδεχόμενοι την παρουσία του ανθρώπινου στο ιερό, οδηγούμαστε φυσικά στο να κατανοήσουμε ότι χωρίς αμφιβολία ό,τι υπάρχει πιο ιερό μέσα στο ιερό είναι ακριβώς το ανθρώπινο. Έτσι είναι δυνατό να δώσουμε μία άλλη έννοια σε αυτό. Όταν αυτό εμφανίζεται με τόσο μεγάλη σαφήνεια και όταν γίνεται ανυπόφορο για τους κοινούς θνητούς, όταν αυτό μοιάζει τόσο ανθρώπινο που γίνεται απάνθρωπο, το περιγράφουμε υπεράνθρωπο. Ξεκινάμε από τον φόβο και όταν δεν μπορούμε να τον εκμηδενίσουμε αφού προσπαθήσαμε τα πάντα έτσι το ιεροποιούμε. Κι όπως η Ανθρωπότητα είναι το πιο ιερό του ιερού, η ανθρωπιά της Ανθρωπότητας γίνεται το ιερό.