Κάτω από τον άνεμο,
που άγγιζε μ’αγάπη
το λευκό καπέλο
μίλησε για το αρχαίο θέατρο
η γυναίκα που δεν έλεγε
την υπερβολή αλλά το πάθος
για τις αθάνατες στιγμές.

Δεν έκλεισε τα μάτια
για να δει τον ορίζοντα
που έκρυβε το γαλάζιο πάνω από την ώχρα
του τελευταίου πινέλου.

Κι εσύ που το διάβασες
το κείμενο της αναμονής
τι κατάλαβες;

Μα τώρα ξέρεις.