Η εκκλησία αυτή ήταν ένα πραγματικό φρούριο.  Η σύλληψή του ολόκληρη ήταν βασισμένη στην άμυνα.  Πρέπει να πούμε πως οι πειρατές και οι Σαρακηνοί ποτέ δεν βρίσκονταν μακριά από την ακτή.  Κι οι άνθρωποι του χωριού είχαν αποφασίσει να κτίσουν τον οίκο του Θεού για να μπορεί να φιλοξενεί τις γυναίκες και τα παιδιά.  Όταν υπήρχε κίνδυνος, όλοι πήγαιναν να κρυφτούν μέσα στην εκκλησία-φρούριο για ν’ αντέξουν την πολιορκία.  Περίμεναν όλοι υπομονετικά τη λήξη της επιδρομής πριν ανορθώσουν τα ερείπια του χωριού.  Αυτό είχε καταντήσει συνήθεια, ακόμη και για τα παιδιά που είχαν καταλήξει να θεωρούν την εκκλησία δεύτερη κατοικία, σε μια εποχή όπου μόνον η αριστοκρατία αντιλαμβανόταν τη σημασία αυτή.   Εν όσω οι άνδρες ξαγρυπνούσαν  πάνω στις πολεμίστρες και έκαναν περιπολίες, τα παιδιά ατένιζαν τη λεπτότητα του αψιδωτού παραθύρου, τις ροζ και επιχρυσωμένες πέτρες και, κυρίως, τον χορό της φωτιάς μέσα στο χωριό.  Με την πάροδο του χρόνου, είχαν αντιληφθεί πως μόνον η εκκλησία-φρούριο φύλαγε τη μνήμη τού παρελθόντος στους κόλπους της.  Όλα τ’ άλλα είχαν κατ’ ανάγκην αλλάξει. Και το σύμβολο του παρελθόντος τους, καθώς δεν είχαν άλλο έδαφος, ήταν η εκκλησία-φρούριο  Saintes-Maries de la Mer, ώσπου μια μέρα ένας ζωγράφος μιας άλλης εποχής διασταύρωσε τις αναμνήσεις τους.