Πάνω στο φτερό του ουρανού
εκεί που το γαλάζιο άγγιζε
το φωτεινό λευκό της Κυριακής
σκεφτήκαμε τον άνθρωπο
εκείνο που δεν υπήρχε
για την κοινωνία, για την εποχή του.

Είχε επινοήσει το αδιανόητο
πέρα από την ουτοπία
δίχως να ζήσει την πραγματικότητα
της παράδοξης πτήσης
του βάρους της γνώσης
πάνω στην ελαφρότητά μας.

Η εφεύρεση δεν άκουγε πια τον θόρυβο
με την πάροδο του χρόνου
είχε γίνει υπερηχητική
για να δει το μέλλον
με την ταχύτητα
της ανθρωπότητας.