Ποιος ακούει τη γλώσσα τη βουβή
όταν ο θόρυβος της κοινωνίας
είναι παντού όλη την ημέρα;

Ποιος θυμάται το σφαγείο
όταν δεν υπάρχουν πια θύματα
μέσα στη μνήμη των ατόμων;

Κι όμως οι άνθρωποι δεν ξέχασαν
ούτε τον Μίκη που ζει και πάλι
ούτε την  Μελίνα που δεν πέθανε.

Διότι ποιος θα μπορούσε να ζήσει
δίχως την μουσική της ρωμιοσύνης
και τα παιδιά του Πειραιά;

Τώρα περιμένουν το χρέος μας
για να επιστραφούν τα κομμάτια φωτός
που πριόνισε η βαρβαρότητα.