Ο πόνος της χαράς δεν εκφράζεται
με απλά λόγια που ξελαφρώνουν.
Τα μάτια της ήταν κουρασμένα
από το μαύρο κλάμα που έπεσε
πάνω στα μικρά λουλούδια.
Δεν υπήρχε εξήγηση για εκείνα.
Δεν είχαν μάθει ακόμα την μυθολογία.
Η δασκάλα δεν πρόλαβε.
Ήξεραν μόνο για τα σκαλιά
εκείνης της χαμένης ζωής.
Είχαν δει τα ίχνη ενός ελληνισμού
δίχως ν’ απολαύσουν τον πολιτισμό
διότι έλειπε η βούληση
στην κοινωνία της αδιαφορίας.
Αλλά η γλώσσα η βουβή δεν έπαψε
να γράφει για τον πόνο της χαράς.