Ο άνθρωπος με τα μανιτάρια
δεν είχε ελπίδες για τους άλλους
δεν κοίταζε πια τα λάθη τους
έψαχνε το άγνωστο για να ζήσει
ως ένας θεός που έπεσε στη γη.

Είχε βρεθεί δύο φορές με το τέρας.
Ο ένας δεν άγγιξε τα λαδοπαστέλ
κι ο άλλος τα ατσαλένια γλυπτά.

Ο καθένας έβλεπε το έργο του ενός
μέσα από το βλέμμα της ανθρωπιάς.

Κάθισαν μαζί όχι για να δουν
την έρημο αλλά την άμμο
και τους κόκκους με τα αρώματα.
Πριν δοκιμάσουν τις νέες γνώσεις
μοιράστηκαν τη μοναξιά τους
για να ζήσουν την ανάγκη του άλλου.