Αντώνης: Δεν το καταλαβαίνουν τα παιδιά;
Άννα: Όχι.
Αντώνης: Μα, πώς είναι δυνατόν;
Άννα: Είναι θέμα σύμβασης…
Αντώνης: Σύμβασης;
Άννα: Σύμβασης κι όχι γνώσης!
Αντώνης: Δηλαδή;
Άννα: Ας πάρουμε ένα παράδειγμα.
Αντώνης: Ωραία.
Άννα: Πες ότι έχω ένα ζάρι.
Αντώνης: Καλώς.
Άννα: Κάπου γράφω έναν αριθμό από το ένα έως το έξι.
Αντώνης: Εντάξει.
Άννα: Πες ότι έριξα το ζάρι.
Αντώνης: Νοητικά;
Άννα: Ακριβώς.
Αντώνης: Μετά;
Άννα: Μάντεψε το αποτέλεσμα…
Αντώνης: Έξι!
Άννα: Όχι. Λάθος…
Αντώνης: Πέντε.
Άννα: Μπράβο!
Αντώνης: Το βρήκα!
Άννα: Γιατί το χαίρεσαι;
Αντώνης: Γιατί το βρήκα.
Άννα: Μα είναι τυχαίο.
Αντώνης: Και λοιπόν;
Άννα: Είναι τυχαίο.
Αντώνης: Και λοιπόν;
Άννα: Ας κάνουμε ένα άλλο πείραμα. Θα γράψω κάτι άλλο.
Αντώνης: Ωραία.
Άννα: Μάντεψε λοιπόν…
Αντώνης: Πέντε.
Άννα: Όχι.
Αντώνης: Τρία.
Άννα: Όχι.
Αντώνης: Δύο.
Άννα: Σωστό!
Αντώνης: Ήταν το δύο.
Άννα: Όχι.
Αντώνης: Μα δεν είπες ότι το βρήκα;
Άννα: Βέβαια.
Αντώνης: Μα τότε δεν καταλαβαίνω. Ποιος αριθμός ήταν;
Άννα: Κανένας!
Αντώνης: Με κοροϊδεύεις;
Άννα: Όχι! Κοίτα τι έγραψα.
Αντώνης: «Η τρίτη προσπάθεια θα είναι σωστή».
Άννα: Είδες, δεν ήξερα ποιος αριθμός είναι ο σωστός.
Αντώνης: Έχεις δίκιο.
Άννα: Το ότι το βρήκες είναι θέμα σύμβασης κι όχι γνώσης.
Αντώνης: Δεν το είχα σκεφτεί έτσι.
Άννα: Έτσι κάνουμε στην παιδεία… αλλά και στη θρησκεία όταν δεν εξετάζουμε τα κείμενα.