Στην Κύπρο και στην Ελλάδα, όλοι μας ξέρουμε τι σημαίνει η λέξη εγκλωβισμένοι , όμως ποιος ξέρει πράγματι ποιοι είναι; Όλοι μας ξέρουμε ότι τράβηξαν βάσανα, όμως ποιος τους ρώτησε πώς έζησαν τον θάνατο των ψυχών; Όλοι μας ξέρουμε ότι τα παιδιά πάνε στο σχολείο στο Ριζοκάρπασο, όμως ποιος ξέρει ότι οι μιτσιοί, τα κοπελλούρια όπως λένε εκεί, νιώθουν ότι είναι τα τελευταία; Ακόμα και οι ήρωες θέλουν να ζήσουν!

Όταν οι πολλοί καρτερούν μέρα νύχτα την ελευθερία του τόπου τους, οι λίγοι ζουν τον θάνατό του. Όταν δεν κατάφερες να κάνεις ένα πράγμα, είναι φυσιολογικό να θεωρείς ότι αυτοί που το έκαναν είναι ήρωες. Και αυτό είναι ένα θετικό συναίσθημα. Όμως αν είναι το μόνο που κάνεις, είναι σαν να θεωρείς μόνο την πράξη, ενώ η ζωή είναι το έργο. Κάθε στιγμή που έζησε ένας εγκλωβισμένος στα κατεχόμενα είναι μια στιγμή αντίστασης του ελληνισμού. Δεν έχει σημασία τι κάνει ο ίδιος, σημασία έχει το συλλογικό έργο για την πατρίδα μας. Όμως οι εγκλωβισμένοι δεν είναι μόνο ήρωες, είναι και αυτοί άνθρωποι που πονούν. Ακόμα και οι ήρωες κλαίνε!

Οι εγκλωβισμένοι μας κατάφεραν να ζήσουν στη σκλαβιά και στον θάνατο, δεν πρέπει τώρα να πεθάνουν στην αδιαφορία και στη λήθη. Αν κοιτάζεις μόνο τις εικόνες όταν πας στα κατεχόμενα, οι εγκλωβισμένοι σου θα γίνουν ζωντανά νεκροταφεία. Σ’ εκείνα τα μέρη που δεν υπάρχει νερό, οι εγκλωβισμένοι είναι τα μόνα κεριά του σκοταδιού της κατοχής. Μπορεί να μην φαίνεται η εκκλησιά τους γιατί μόνο η φύση μας άντεξε τα δεινά του μαρτυρίου, μα τα κεριά δεν έσβησαν. Όμως, ακόμα και οι ήρωες θέλουν μια σκιά!

Τα κυπαρίσσια της αντίστασης δείχνουν πέντε φορές το βάρος του ουρανού. Κάθε χούφτα ζωής είναι ένα κομμάτι του Πενταδάκτυλου. Οι εγκλωβισμένοι δεν άφησαν μόνο την πενταλιά τους πάνω στο χώμα, έγιναν η γη μας. Αν τα κατεχόμενα ακούν ακόμα την ελληνική φωνή, είναι γιατί οι δικοί μας δεν έπαψαν να πεθαίνουν μαζί τους. Ενώ τώρα το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ζήσουμε μαζί τους. Ακόμα και οι ήρωες θέλουν αγάπη!

Όλα είναι θέμα εμπιστοσύνης όταν έζησες τόσα βάσανα. Ο κάθε εγκλωβισμένος έμαθε να ζει με τον φόβο, έμαθε την αξία της ύπαρξης μες στην κατοχή. Όμως, λίγοι είναι οι εγκλωβισμένοι που πράγματι έζησαν. Ο κάθε εγκλωβισμένος είναι ένα φυλακισμένο μνήμα που δεν θέλει στεφάνια, μα μόνο ελευθερία και ζωή για τα παιδιά του. Τόσα χρόνια έζησαν τον θάνατο, ας μην τους αφήσουμε να ζήσουνε και τη λήθη, τον δεύτερο θάνατο του ανθρώπου. Ας μάθουμε λοιπόν τα ονόματα των παιδιών, των επόμενων ανθρώπων. Ο Δημήτρης, η Χρυσοβαλάντη, ο Κυριάκος, ο Συνέσης, η Αντρούλα, η Έλλη, η Κατερίνα, η Γιαννούλα, ο Βασίλης, η Ζαχαρούλα, η Ελένη, ο Γιώργος, η Ερατώ, ο Νίκος, η Μαρία και η Αγγελική δεν είναι μόνο εγκλωβισμένα ονόματα μέσα στη λήθη της κατοχής. Είναι και τα δικά μας παιδιά που θέλουν μόνο ένα σχολείο, ένα γυμνάσιο για να μπορέσουν και αυτά μια μέρα να πεθάνουν ελεύθερα πάνω σ’ αυτήν τη γη που μας γέννησε, λέγοντας ότι και αυτά έμαθαν τη γλώσσα και την ιστορία της πατρίδας μας. Τόσα χρόνια δεν είχαν μέλλον, ήταν αγνοούμενο, τώρα θέλουν τη μνήμη, τη μνήμη του μέλλοντος. Ακόμα και οι ήρωες θέλουν να πεθάνουν ελεύθεροι!