Τώρα, ακόμα και ο σκεπτικισμός παραδέχεται ότι υπάρχει όντως μια διαφορά στο Κυπριακό. Μπορεί η μνήμη να είναι λαβωμένη, αλλά δεν παύει να δημιουργεί το μέλλον της. Και για πρώτη φορά βλέπουμε ότι κοιτάζουμε διαφορετικά ακόμα και τα δεδομένα. Η εισβολή και η κατοχή υπάρχουν όντως, αλλά δεν τις αντιμετωπίζουμε με τον ίδιο τρόπο. Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι σήμανε η αρχή του τέλους. Ο αγώνας μας δεν τέλειωσε, όμως έχει πάρει μια νέα κατεύθυνση. Ο συντονισμός της αντίστασης και του ευρωπαϊκού πλαισίου δημιούργησε έναν ορίζοντα, ο οποίος δεν ήταν καν ουτοπικός πριν μερικά χρόνια. Οι αγωνιστές βλέπουν τη διαφορά και οι νέοι βλέπουν έναν νέο κόσμο που ξημερώνει. Η σημερινή κατάσταση ανήκει ήδη στο παρελθόν. Ο λαός δεν περιμένει πια παθητικά μια ελπίδα. Αντιθέτως, κάθε μέρα ζει και συμμετέχει ενεργά στη διαμόρφωση των δεδομένων. Δεν περιμένει τίποτα πια, όλα ανήκουν στις πρωτοβουλίες του.

Τέλειωσαν τα παραπονεμένα χρόνια, τέλειωσαν τα χρόνια της πικρής λήθης κι όπως λέει ο ποιητής: Ήρθε η ώρα να πάρουνε εκδίκηση τα νιάτα και η ζωή . Τόσα χρόνια ζούσαμε μες στον φόβο των κινήσεων μας, τώρα ξέρουμε πόσο ακριβά μας στοίχισε αυτή η αδράνεια. Τώρα, βλέπουμε πόσο σημαντική είναι η στρατηγική της γεωπολιτικής σε όλα τα επίπεδά της. Ο χειρότερος εχθρός δεν είναι ο αντίπαλός μας, είναι οι ίδιες μας οι φοβίες. Τώρα, πολλοί από μας τις έχουν ξεπεράσει και βλέπουν τον αντίπαλό τους πιο μαχητικά. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε. Η Ευρώπη δεν είναι μόνο κοντά μας, είναι μέσα μας. Γίνεται η νέα μας οντότητα. Τα ευρωπαϊκά δικαστήρια μάς δικαιώνουν. Δεν υπάρχει πια λόγος να μην διεκδικούμε τα δικαιώματά μας εφόσον υπάρχουμε μόνο και μόνο μέσω τους. Δεν ονειρευόμαστε πια ότι μια μέρα τα παιδιά μας θα δουν τα σπίτια των προγόνων μας. Ο καθένας μας αγωνίζεται για το σπίτι του, για την περιουσία του διότι ξέρει τώρα ότι θα τα πάρει πίσω. Πιέζοντας τον χρόνο, διεκδικούμε το έδαφός μας, την Κύπρο μας.

Αυτή η συνείδηση δεν είναι μόνο ελληνοκυπριακή, μα και τουρκοκυπριακή και μαρωνίτικη και λατινική και αρμένικη, διότι είναι η συνείδηση του λαού μας. Δεν υπάρχουν πια κοινότητες, ζει μόνο ένας λαός που θέλει να δημιουργήσει το μέλλον του. Τόσα χρόνια ήταν μια αφηρημένη έννοια ενώ τώρα το αγνοούμενο μας μέλλον, το εγκλωβισμένο μας μέλλον ζει μέσω των προσφυγών. Χρησιμοποιούμε τώρα το βάρος του χρόνου για την ελευθερία του τόπου μας. Χρησιμοποιούμε τώρα το βάρος της πληγής για την ελευθερία της γης μας. Γι’ αυτό και τώρα πρέπει να σκεφτούμε και στρατηγικά και κατασκευαστικά για να παράγουμε το έργο που θα γίνει η ζωή μας. Και πρέπει να δώσουμε όλη τη σημασία στον συντονισμό των πράξεών μας. Δίχως αυτόν τον συντονισμό, η αλλαγή δεν θα είναι καθοριστική. Μπορεί ο λαός να γράφει την ιστορία του, σπάνια όμως γίνεται μύθος. Ενώ μόνο ο μύθος είναι η ουσία της ιστορίας.

Ένας ολόκληρος λαός που κάνει μια προσφυγή εναντίον του κατοχικού καθεστώτος δεν είναι μόνο μια ιστορική κίνηση, είναι η δημιουργία ενός νέου μύθου: η μάχη του δικαίου εναντίον του παράνομου, η μάχη της ελευθερίας εναντίον της κατοχής, η μάχη της ανάστασης εναντίον της σταύρωσης. Τη ζωή μπορείς να την καταπατήσεις, την ιστορία να την ξαναγράψεις, ενώ ο μύθος με τη δύναμή του όχι μόνο διασχίζει τα χρόνια μα αντιστέκεται σε κάθε κατακτητή, διότι είναι το σύμβολο της ελεύθερης σκέψης.